است كه بندگان برگزيده خداوند هستند.[1]

***

2. (عالِمُ الغَيْب فَلا يُظْهرُ عَلى غَيْبِهِ أَحداً إِلاّ مَنِ ارْتَضى مِنْ رَسُول فَانّهُ يَسلُكُ مِنْ بَيْنِ يَدَيْهِ وَمِنْ خَلْفِهِ رَصَداً).[2]

«خدا داناى غيب است پس هيچ كس را بر غيب خويش آگاه نمى كند مگر بندگانى كه مورد رضايت او باشند و آن بندگان عبارتند از فرستادگان او، و خدا براى فرستادگان خود از جلو و پشت سرشان، نگهبان قرار مى دهد».

مفاد آيه بسيار روشن است و به خوبى مى فهماند كه علم غيب، از خدا است و او فرستادگان خود را از غيب آگاه مى كند.[3]

***

3. (وَ ما صاحِبُكُمْ بِمَجْنُونَ * ولَقَدْ رَآهُ بِالأُفُقِ )