درباره كارهاى انسان مطرح گرديد و در روايت دوم و سوم ظرافت و پيچيدگى آن مطرح شد و امام از هرگونه توضيحى راجع به آن خوددارى نمود ولى در اين روايت امام (عليه السلام) به بيان آن پرداخته لكن به يك پاسخ كلى اكتفا نموده و تنها به اصل قدرت و توانايى انسان و حق انتخاب و تصميم گيرى او اشاره نموده است وامّا اين كه اين قدرت و تصميم گيرى چگونه اعمال مى گردد و در عين حال قدرت و اراده الهى چگونه در تحقق آن دخالت دارد، درباره آن توضيحى داده نشده است.

هـ: بيان مطلب در قالب مثال

از امام صادق (عليه السلام) درباره امر بين امرين سؤال شد در پاسخ فرمود:

مانند اين است كه كسى را در حال انجام گناه مشاهده نمايى و او را از اين عمل نهى نمايى ولى او اعتنايى ننمايد و تو نيز او را به حال خود واگذارى تا آن گناه را انجام دهد در اين صورت تو او را به گناه دستور نداده اى.[1]

صدرالمتألهين در شرح اين حديث بيان جالبى دارد مى گويد: انديشه و عقل بسيارى از حكماء و دانشمندان از فهم و درك معنى امر بين امرين عاجز مانده است چه رسد به انسانهاى معمولى و افكار ناتوان، و مثالى كه امام (عليه السلام)انتخاب نموده است براى راهنمايى افكار معمولى و حفظ اعتقاد آنان از انحراف به سوى جبر يا تفويض مناسب و گويا است، زيرا در اين مثال دو مطلب مورد توجه واقع شده است:

1. نهى گنهكار.