الف: مرحله جمال شناسى

در اين مرحله انسان از شناخت خود، گزينش خود، متعهد ساختن خود سرباز مى زند و هر چيز كه به زندگانى او شكل و محدوديت بدهد مانند اخلاق و مذهب را رد مى كند و بدين معنى او هنوز «خود» ندارد.

ب: مرحله اخلاقى يا كردارى

فردگرايى در اين مرحله جاى خود را به «كلى» يعنى «قانون عمومى اخلاق» با همه الزامات آن مى دهد، پراكندگى شخصيت در مرحله قبل موجب ماليخوليايى و يأس گشته، و راه بيرون آمدن از آن، جستن به سطح اخلاقى است و از اين پس راه براى مرحله سوم كه لنگرگاه ايمان است فراهم مى گردد.

ج: مرحله مذهبى

خصوصيت اين مرحله اين است كه انسان در يك ارتباط بىواسطه كه از راه ايمان تقويت شده با امرى «والا» كه مطلق شخصى يا خدا باشد، پيوند مى يابد، و در مى يابد كه او يك فرد محدود و آفريده است و بدين قرار خود را در عميق ترين معنى برگزيده است.

شرط اصلى انتقال از مراحل ياد شده جرأت و انتخاب است كه لا ينقطع در كار است.

حقيقت و هستى انسان

مقصود از هستى انسان تنها بودن در فلان جا يا در جهان و يا تنها زندگى نيست، بسيارند كسانى كه وجود دارند ولى در همان حال وجود ندارند بدين