قرآن كريم خود اين مطلب را اين گونه يادآور شده است:

(فَإِمّا يَأْتِيَّنكُمْ مِنّى هُدىً فَمَنِ اتَّبَعَ هُداىَ فَلا يَضِلُّ وَلا يَشْقى وَمَنْ أَعْرَضَ عَنْ ذِكْرى فَإِنَّ لَهُ مَعيشَةً ضَنْكاً وَنَحْشُرُهُ يَوْمَ الْقِيامَةِ أَعْمى)(طه/124).

«اگر از جانب من (خدا) هدايت و راهنمايى براى شما آمد پس هر كس از آن پيروى نمايد در مسير زندگى گمراه نمى گردد، و سرانجام بدبخت نمى شود، و آن كس كه از ياد من (هدايت هاى الهى) روى برگرداند زندگى ناگوار و تنگى خواهد داشت و روز قيامت نابينا(كنايه از گمراهى است) محشور مى شود».

دستور به عدالت و پاكى در آيه، دليل بر آزادى انسان است

اگر آغاز دو آيه مورد بحث را، به دقت مطالعه كنيم معلوم مى شود كه اين دو آيه نه تنها دليل بر نظريه جبر نيستند، بلكه بر آزادى و اختيار انسان گواهى مى دهند زيرا در آغاز آن دو، خداوند به عدالت و عبادت و اخلاص دستور مى دهد و ناگفته معلوم است كه از نظر عقل، تكليف كسى به كارى كه هيچ قدرت و اراده اى در تصميم گيرى ندارد بيهوده و لغو است و با توجه به اين كه آفريدگار حكيم از هر گونه بيهودگى و لغو منزه و پيراسته مى باشد اين تكليف الهى خود دليل روشنى بر اختيار و آزادى انسان به شمار مى رود.

اينك با توجه به آنچه پيرامون اين دو آيه يادآور شديم مى توانيم تصوير روشنى از مفاد آنها به دست آوريم و آن اين كه خداوند انسان را به عدالت و اخلاص و عبادت دستور مى دهد، آنگاه اين دستور را تفسير مى نمايد كه قضاء