مِنْكُمْ فَقَدْ ضَلَّ سَواءَ السَّبيلِ).[1]

«اى كسانى كه ايمان آورده ايد دشمنان من و خود را دوست خود قرار ندهيد، چگونه با آنان پيوند دوستى و مودّت برقرار مى كنيد در حالى كه به قوانين الهى كه براى شما آمده است كفر ورزيده اند؟ پيامبر و شما را به خاطر اين كه به خدا ايمان آورده ايد از مكّه بيرون مى كنند، اگر براى جهاد در راه خدا و به دست آوردن رضايت او بيرون آمده ايد( از اين كار اجتناب نماييد). شما پنهانى با آنان طرح دوستى مى ريزيد در حالى كه من به آنچه به طور پنهانى يا آشكار از شما سر مى زند; آگاهم.(بايد بدانيد كه) هر كس با دشمنان خدا(پنهان يا آشكار) رابطه دوستى برقرار نمايد از راه راست منحرف و گمراه گرديده است».

نكته قابل توجه اين است كه مخاطب در اين آيه، كسانى هستند كه به خدا ايمان آورده اند، و از هدايت فطرى و تشريعى بهره مند گرديده اند. ولى چون از تقوا و توكل لازم برخوردار نيستند به خاطر پاره اى از ملاحظات ظاهرى، به طور پنهان با دشمنان خدا (كفار و مشركان قريش) رابطه دوستى برقرار نموده اند و به اين جهت از هدايت ويژه الهى محروم مى باشند.

در اين آيه، ضلالت و گمراهى در مقابل هدايت فطرى و تشريعى نيست، بلكه در مقابل هدايت دوم است كه پس از هدايت نخست، به خاطر يك رشته افعال و اوصاف، نصيب مؤمنان مى گردد ولى گروه ياد شده در آيه، به خاطر فقدان ملاك، از آن محروم شده اند.