گرديده اند، و هدف آنان دعوت انسانها به يكتاپرستى و رهايى از بردگى و بندگى طاغوت (شيطان، مستكبران و اميال نفسانى) بوده است، چنان كه مى فرمايد:

(لَقَدْ بَعَثْنا فِى كُلِّ أُمّة رَسُولاً أَنِ اعْبُدُوا اللّهَ وَاجْتَنِبُوا الطّاغُوتَ)(نحل/36).

«در ميان هر امتى پيامبرى برانگيختيم كه خدا را بپرستند و از پرستش طاغوت[1] اجتناب ورزند».

البته نياز به اين نوع هدايت براى رسيدن به هدف، ضرورى است زيرا درست است كه آرمانهاى كمال، ريشه فطرى دارند و همانگونه كه در بخش هدايت فطرى يادآور شديم وجدان يا بعد ملكوتى وجود انسان، او را به سوى اين آرمانهاى متعالى دعوت مى كند، لكن چون در برابر اين كششها، كششهاى متقابل نيز وجود دارد و شياطين بشرى و يا غير بشرى يا بعد «مُلكى» و يا حيوانى انسان در نقطه مقابل آن قرار دارند، او را به سوى تباهى و زيرپا گذاشتن ارزشهاى متعالى سوق مى دهند; اعزام پيامبران و مناديان خوبى ها و ارزشهاى متعالى، لازم و ضرورى است، زيرا در غير اين صورت، زمينه كافى براى رشد و تعالى انسان وحركت به سوى هدف والاى آفريدگار حكيم كه براى آن آفريده شده است، فراهم نمى گردد، به همين جهت در اصطلاح متكلمان اسلامى وجود پيامبر و امام در اجتماعات بشرى به عنوان «لطف» امرى لازم و ضرورى تلقى گرديده است و بهترين تعبير در اين باره، جملات زيبا و رساى