از اين اصل در مواردى از نهج البلاغه نيز يادآورى شده است، از جمله مى فرمايد:

«وَلئِنْ أَمهلَ اللّهُ الظّالِمَ فَلَنْ يَفُوتَ أَخْذُهُ وَهُوَ لَهُ بِالْمِرْصادِ عَلى مَجازِ طَريقِهِ وَبِمَوْضِعِ الشَّجى مِنْ مَساعِ ريقِهِ».[1]

«اگر خداوند ستمگر را مهلت دهد، هرگز از كيفر و مؤاخذه او نمى گذرد، و در مسير زندگى و به هنگام گرفتاريها و اندوه هايى كه او را گلوگير مى كند، در كمين او است».

3. ناسپاسى و گناه و زوال نعمتها

(ذلِكَ بِأَنَّ اللّهَ لَمْ يَكُ مُغَيِّراً نِعْمَةً أَنْعَمَها عَلى قَوْم حَتّى يُغَيِّروُا ما بِأَنْفُسِهِمْ وَأَنَّ اللّهَ سَميعٌ عَليمٌ)(انفال/53).

«خداوند نعمتى را كه به قومى ارزانى داشت از آن باز نمى گيرد مگر آن كه آنان (به واسطه كارهاى ناشايسته خود) موجبات دگرگونى و زوال آن را فراهم نمايند».

در روايتى از امام صادق(عليه السلام) در تفسير اين آيه آمده است:

«إِنَّ اللّهَ قَضى قَضاءً حَتْماً ألاّ يُنعمَ عَلَى الْعَبْدِ بِنِعْمَة فَيَسْلُبَها ايّاهُ حَتّى يُحْدِثَ الْعَبْدُ ذَنْباً يَسْتَحِقُّ بِذلِكَ النِّقْمَةِ.[2]

«قضاء حتمى و سنت ثابت خدا بر اين است كه هرگاه نعمتى را به انسان اعطاء نمود از او باز نستاند، مگر آن كه او خود با انجام گناه، سزاوار خشم خدا گردد و آن نعمت از او زائل شود».