«خداوند از خصوصيات آنچه در رحم موجودات ماده است و آنچه رحم ها كم يا زياد مى كنند (برخى آن را نه ماه در خود نگه مى دارند و برخى بيشتر از آن) آگاه است و هر چيزى نزد خدا اندازه معينى دارد».[1]

2. (وَإِنْ مِنْ شَىء إِلاّ عِنْدَنا خَزائِنُهُ وَما نُنَزِّلُهُ إِلاّ بِقَدر مَعْلُوم)(حجر/21).

«خزاين و گنجينه هاى هر پديده اى نزد ما است و ما آن را به اندازه اى كه از قبل معلوم است، فرو فرستاده و پديده آورديم».[2]

از مطالعه اين دو آيه و آيات مشابه و نيز آياتى كه وقوع هر پديده اى را از قبل در كتاب مبين يا امّ الكتاب ثابت و معلوم مى شمارد، چنين به دست مى آيد كه همه موجودات و بخصوص پديده هاى مادى و از آن جمله كارهاى انسان يك تقدير و سرنوشت مشخص و قبلى در علم پيشين الهى دارد كه آنچه در نظام عينى رخ مى دهد، هم آهنگ با نظام علمى آن مى باشد.

تقدير و سرنوشت عينى موجودات

1.(إِنّا كُلَّ شَىء خَلَقْناهُ بِقَدر)(قمر/49).

«ما هر چيزى را به اندازه وويژگى خاصى آفريده ايم».

2.(وَخَلَقَ كُلَّ شَىء فَقَدَّرَهُ تَقْديراً) (فرقان/2)

«خداوند هر موجودى را آفريد و اندازه و مقدار ويژه اى براى آن تعيين كرد».