1. دخترى از امام صادق(عليه السلام) درگذشت، حضرت، يك سال بر او گريست، سپس فرزند ديگر او از دنيا رفت، باز حضرت يك سال نوحه گرى كرد، آنگاه كه اسماعيل فوت كرد، ناله او شدت يافت، برخى به امام صادق(عليه السلام) گفتند: چرا از خانه تو، صداى ناله شنيده مى شود؟ در پاسخ فرمود: آنگاه كه حمزه درگذشت، پيامبر(صلى الله عليه وآله) دستور داد زنان مدينه بر او نوحه سرايى كنند، چون او نوحه گرى ندارد.[1]

2. مردى به امام صادق(عليه السلام) گفت: فرزندى از من فوت شده و من به قدرى غمگين شده ام كه مى ترسم تعادل روانى و ذهنى خود رااز دست بدهم. امام فرمود: هرگاه با چنين مصيبتى روبه رو شدى، مقدارى اشك بريز كه مايه آرامش توست.[2]

3. امام صادق(عليه السلام) مى فرمايد: آنگاه كه جعفر بن ابى طالب و زيد بن حارثه در «موته» كشته شدند، هرگاه رسول خدا(صلى الله عليه وآله) به خانه جعفر مى رفت بر هر دو مى گريست.[3]

4. امام سجاد(عليه السلام) در سوگ پدر سال ها گريست، روزها روزه مى گرفت و شب ها به عبادت برمى خاست، به هنگام افطار، آنگاه كه چشم او به غذا و آب مى افتاد، از خوردن امساك مى كرد، غلام حضرت مى گفت: سرور من چرا نمى خورى؟ مى فرمود: فرزند رسول خدا گرسنه و تشنه كشته شد، و اين جمله ها را تكرار مى كرد تا اشك چشمانش، با خوردنى ها و آشاميدنى ها مخلوط مى شد.[4]

روايت در اين مورد، بيش از آن است كه ما در اينجا مطرح كنيم. اين نويسنده و استادان او، سنگدلانى هستند كه خدا رحم را از دل آن ها برگرفته است. به يك معنى ادامه دهندگان راه اموى هايند كه از كشتن كودك شيرخوار لذت مى بردند و لذا نمى توانند گريه بر عزيزان خدا و رسول را تحمل كنند و يا آن را مشروع بدانند.

موضوعات جانبى

نويسنده، سخن را به جاى ديگر برده و از اين موضوعات انتقاد كرده است:

1. توسل به ارواح مقدسه پس از درگذشت آنان

2. نذر بر ارواح مقدسه

3. درخواست شفاعت از اولياى الهى

4. كمك خواستن از اولياى الهى

5. سوگند خوردن به اولياى الهى

6. طواف گرد قبور آنان

7. اختلاط زنان و مردان در حرم ها

بخشى از اين موضوعات از قلمرو بحث بيرون است ولى به طور فشرده به تحليل آنها مى پردازيم: