1. توسل به اوليا

نويسنده در كمال وقاحت، آياتى كه درباره مشركان نازل شده بر موحدان تطبيق كرده و توسل آنان را به اوليا به سان توسل مشركان به بت ها دانسته است. امّا از يك اصل اساسى عمداً يا سهواً غفلت كرده است، درست است هر دو گروه به غير خدا متوسل مى شوند، امّا با اين تفاوت بارز كه مشركان، غير خدا را مبدأ عزّت و نصرت در زندگى دانسته و مغفرت را در دست آنان مى انگاشتند و در گذشته، آياتى را كه حاكى از عقايد مشركان بود در اين مورد نقل كرديم. در حالى كه موحّدان به امر پروردگار به رسول خدا متوسل مى شوند; زيرا او را انسان والايى مى دانند كه اگر دعا كند، دعاى او مستجاب است، بدون اين كه تدبير جهان و زندگى انسان در دست او باشد.

2. نذر براى اوليا

حقيقت نذر اين است كه افراد گرفتار و دردمند نذر مى كنند كه اگر گرفتارى آنان برطرف شد، مبلغى را يا گوسفندى را براى اطعام زائران قبر نبوى ذبح كنند و چنين مى گويند: «لله علىّ كذا إن كان كذا». بنابراين نذر آنان براى خداست و با اين عمل، به خداتقرب مى جويند و ثواب آن را به پيامبر ويا يكى از اولياى الهى هديه مى نمايند، كجاى اين عمل شرك است؟

3. درخواست شفاعت

درخواست شفاعت، جز طلب دعا از اولياى الهى نيست و انسان مى تواند براى نيل به شفاعت اوليا، به دو شيوه درخواست كند:

1. بگويد: «اللّهم شَفِّعْ نبيَّنا محمّداً فينا يومَ القيامة; پروردگارا پيامبر را در روز رستاخيز شفيع ما قرار بده».

2. از پيامبر خدا بخواهد كه در روز قيامت در حق او شفاعت كند و چنين بگويد: «إشفَعْ لَنا عند الله».

از آنجا كه شفاعت جز درخواست دعا چيزى نيست، و مسلمانان مأمور بودند كه در حيات پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله) از او درخواست دعا و استغفار كنند[1] اكنون نيز همين عمل را پس از درگذشت او انجام مى دهند. اگر درخواست شفاعت، پس از مرگ، مايه شرك باشد، درخواست آن در حال زندگى نيز بايد شرك باشد. و اگر كسى بگويد درخواست شفاعت در حال حيات، مفيد، امّا درخواست آن پس ازمرگ سودمند نيست، پاسخ آن روشن است، زيرا بر فرض صحت، درخواست شفاعت پس از مرگ كارى بيهوده و بى فايده مى شود نه شرك و مرده پرستى. از اين گذشته، چگونه مى تواند مفيد نباشد، در حالى كه شهدا زنده اند، آيا پيامبر شهدا ـ نعوذ بالله ـ از آنها كمتر است؟

4. كمك خواستن از اوليا

كمك خواستن از اولياى الهى همان حكم درخواست شفاعت را دارد و بازگشت همه به توسل به دعاى آنهاست.

5. سوگند خوردن به غير خدا

نويسنده سوگند خوردن به غير خدا را حرام مى داند، در حالى كه قرآن، مالامال از سوگند به غير خداست.