خدا، و عواطف انسانى، پاداش معنوى، سرچشمه مى گيرند و اين علل با ثبات و پايدارى خود، به اصل عمل ثبات و پايدارى مى بخشند و به عبارت ديگر از آن جا كه اين دسته از كارها بر اساسى استوار است كه ثابت و تغيير ناپذير مى باشد، حقيقت اين نوع كارها، با عوامل ثابت و پايدار، و علل مافوق جهان ماده، به هم آميخته شده و حقيقت عمل، چنگ در جهان ثابت و پايدار مى افكند، و در پرتو آن، بقا و استوارى كاملى مى يابد، ولى اعمال ريايى و غير هدفى ريشه هاى سطحى و مادى دارند، و اين علل بسان تمام پديده هاى مادى از اختلاف و دگرگونى امور مادى مستثنى نبوده، و هر لحظه در آستانه تبدل و تحول و دگرگونى است.

قرآن مجيد اين حقيقت علمى را كه اعمال به ظاهر نيك رياكاران عمق و ريشه ندارد و لذا پايدار و استوار نخواهند بود در طى تشبيه لطيفى بيان كرده و مى فرمايد:

كسانى كه اموال خود را براى تظاهر و ريا، انفاق مى كنند ـ عمل آنها ـ بسان دانه اى است كه بر روى سنگ صاف قرار گرفته، و روى آن را خاك پوشانيده باشد، ناگهان رگبارى به آن مى رسد دانه و خاك را شسته و همراه خود مى برد و جز سنگ صاف چيزى باقى نمى گذارد و از اعمال خود ثمر و نتيجه اى نمى برند.[1]