يك شاهد زنده

هر كسى در طول زندگى خود داراى هدفى مى باشد، گروه وارسته اگر ميز و مقامى را مى پذيرند، براى اين است كه به هدفى كه براى خاطر آن، اين مقام بوجود آمده است، جامه عمل بپوشانند.

اميرمؤمنان على (عليه السلام) در مسير خود به بصره در نقطه اى به نام «ربذه» فرود آمد، حجاج عراقى كه رهسپار مكه بودند از عبداللّه بن عباس درخواست كردند كه وسيله ملاقات آنها را با حضرت على(عليه السلام)فراهم سازد، وى وارد خيمه اميرمؤمنان گشت و ديد كه على(عليه السلام)كفش خود را اصلاح مى كند، ابن عباس از حضرتش خواهش كرد كه از اصلاح كفش صرف نظر كند و به جاى آن كفش نوى تهيه كند و حجاج عراقى را به حضور پذيرد، اميرمؤمنان(عليه السلام)از ابن عباس پرسيد:

ارزش اين يك جفت كفش چيست؟! وى گفت: يك درهم يا نصف درهم، اميرمؤمنان (عليه السلام) فرمود: ارزش اين خلافت و رياست در نظر من با اين جفت كفش يكسان است مگر اين كه در پرتو آن، حقى را زنده سازم، و باطلى را از بين ببرم.[1]

مثلاً شهردارى كه پست و مقام شهردارى را به خاطر هدف معنوى مى پذيرد، براى درختكارى شهر و گل كارى باغچه هاى آن، از جان و دل مى كوشد، و با غرس نهال و افشاندن بذر در فصل مناسب،