با اين وجود حضرت دست از گريه در راه اين فضيلت بر نمى‌داشتند وضرر شخصى را بر آن مقدّم نمى‌كردند. نمونه اين رفتار در زندگانى ائمه عليهم السلام به وفور يافت مى‌شود، مثل اينكه گاه در هنگام ذكر مصيبت بى‌تاب شده وبيهوش مى‌شده‌اند، با اينكه بيهوشى انسان را در معرض فوت قرار ميدهد و چنين گريه‌اى نيز غير اختيارى نيست. [1]

4- اغماء اميرالمومنين و ساير ائمه عليهم السلام در دعا و مناجات با خدا كه عامه و خاصه به وفور نقل كرده‌اند، با اينكه گفتيم در اغماء معرضيّت فوت وجود دارد. حتى در برخى از موارد كسانى كه نظاره‌گر بودند يقين ميكردند كه آن حضرات از دنيا رفته‌اند. مانند جريان معروف ابوالدرداء كه اميرالمومنين عليه السلام را در نخلستان در حال مناجات مشاهده كرد، وپس از آنكه حضرت بيهوش شده ومانند چوب خشك روى زمين افتاد وهر چه آن حضرت را تكان داد از خود حركتى نشان نمى‌داد، سراسيمه به خانه آن حضرت مراجعه كرده تا همسرش حضرت فاطمه زهرا عليها السلام را از فوت اميرالمؤمين عليه السلام با خبر كند. [2]

5- آنچه اميرالمومنين در آخر خطبه همّام فرمودند، پس از آنكه همام در اثر شنيدن اوصاف متقين شهقه‌اى زد و از دنيا رفت آن جناب فرمود:

«هكَذَا تَصْنَعُ الْمَوَاعِظُ البَالِغَةِ بِأَهْلِهَا» [3]

[1] . عيون اخبار الرضا، شيخ صدوق: 263/ 2.

[2] . امالى شيخ صدوق: 137.

[3] . نهج البلاغة، شريف رضى: خطبه 193، اصول كافى، شيخ كلينى: 2/ 227، ينابيع المودة، قندوزى: 417.