خاطر از دست دادن يوسف كه جامع فضائل و داراى مقام نبوت است هيچ منقصتى را براى يعقوب ثابت نكرده بلكه قرآن از او ياد كرده و از اين كارش تمجيد مى‌كند.

3- امام چهارم آنقدر در عزاى پدر مظلومش مى‌گريست كه ممكن بود در اثر اين گريه جانش را از دست بدهد، يعنى او در معرض وقوع در تلف نفس بود، همانطور كه در برخى از روايات آمده كه به آن حضرت مى‌گفتند:

«انِّي أِخِافُ عَلَيْكَ أَنْ تَكُونَ مِنَ الْهَالِكِيْنَ».

يعنى خوف آن مى‌رود كه در اثر شدن گريه جان خود را از دست بدهيد.

آن حضرت در پاسخ مى‌فرمود:

« «إِنَّما أَشْكُوا بَثِّي وَ حُزْنِي إِلَى اللَّهِ وَ أَعْلَمُ مِنَ اللَّهِ ما لا تَعْلَمُونَ» إِنِّي لَمْ أَذْكُرْ مَصْرَعَ بَنِي فَاطِمَةَ إِلَّا خَنَقَتْنِي لِذَلِكَ عَبْرَة» [1]

«من از اندوه وناراحتيم را فقط به خدا شكوه مى‌كنم واز خدا چيزى مى‌دانم كه شما نمى‌دانيد، من هيچ گاه به ياد شهادت اولاد فاطمه نمى‌افتم مگر آنكه گريه راه گلويم را مى‌بندد».

[1] . وسائل الشيعة، شيخ حر عاملى: 3/ 281؛ ابواب الدفن باب 87، كامل الزيارات، ابن قولويه: 107، باب 35 ح 1، المناقب، ابن شهر آشوب: 4/ 166، بحار الانوار، علامه مجلسى: 46/ 108.