اكنون به برخى از اين مضامين نيز اشاره مى‌كنيم:

1- امام صادق عليه السلام فرمودند:

«كُلُّ الْجَزَعِ وَ الْبُكَاءِ مَكْرُوهٌ مَا خَلَا الْجَزَعَ وَ الْبُكَاءَ لِقَتْلِ الْحُسَيْنِ عليه السلام». [1]

«هر بى‌تابى وگريه‌اى مكروه است مگر بى‌تابى وگريه براى شهادت حسين عليه السلام»

2- امام صادق عليه السلام از مسمع كردين پرسيدند: آيا تو به ياد مصيبتهاى امام حسين مى‌افتى و براى آن جزع و بى‌تابى مى‌كنى؟ گفتم: آرى به خدا آنقدر مى‌گريم كه اهلم اثر آن را در چهره‌ام مى‌بينند وديگر نمى‌توانم غذا بخورم وآب بياشامم، به حدى كه از فرط گرسنگى وتشنگى وضع چهره‌ام تغيير مى‌كند. حضرت فرمود:

«رَحِمَ اللَّهُ دَمْعَتَكَ أَمَا إِنَّكَ مِنَ الَّذِينَ يُعَدُّونَ مِنْ أَهْلِ الْجَزَعِ لَنَا» ... [2]

«خدا به اشك چشمت رحم نمايد، هرآينه تو از كسانى هستى كه از اهل جزع و بى‌تابى بر ما محسوب مى‌شوند».

3- امام باقر عليه السلام روز عاشورا به تمامى اهل خانه كه از آنها تقيّه نمى‌كرد مى‌فرمود بر آن حضرت گريه كنند ودر خانه‌اش مجلس عزا بر پا كرده و اظهار جزع كنند، يعنى بى‌تابى خود را آشكار كرده و نشان دهند. [3]

[1] . وسائل‌الشيعة، شيخ حر عاملى: 14/ 505.

[2] . وسائل‌الشيعة، شيخ حر عاملى: 14/ 507.

[3] . وسائل‌الشيعة، شيخ حر عاملى: 14/ 509.