همگى از وجود فرهنگ رازدارى در اسلام خبر مى‌دهند. افرادى كه باز و بى‌پروا سخن مى‌گويند، دور از ادب و فرهنگ اسلامى معرّفى شده‌اند، به تعبير ساده‌تر اسلام كوشيده است كه براى همه دهان‌ها قفل و بندى از جنس تعهّد و تدبير ارائه كند و اين فرهنگ را گسترش دهد.
در حديثى، امام صادق 7 مى‌فرمايد:
... آنگاه كه مطّلع شديد، در بين شما كسى هست كه محدوديت‌هاى گفتارى را رعايت نمى‌كند، به خانه‌اش برويد و با نصيحت بكوشيد او را از اين عادت بازداريد.
اگر قبول نكرد از طريق كسى كه اين فرد، او را بزرگ مى‌دارد و از او حرف شنوى دارد، اقدام كنيد و با لطايف‌الحيل تلاش كنيد تا اين مهم برآورده شود و همان‌گونه كه در مورد امور مهمّه خودتان تمام تدابير را به كار مى‌بريد، در مورد اين مسأله كه خواسته من از شماست، نيز از تدابير ويژه استفاده كنيد. اگر او پذيرفت، چه بهتر و گرنه سخن او را پنهان داشته و جايى نقل نكنيد.[1]

بدين سان امام 7 از ياران خويش مى‌خواهد كه نه‌تنها رازدار و امانتدار راز ديگران باشند، بلكه در گسترش فرهنگ رازدارى بكوشند.

[1] اصول کافی ، ج2 ، ص222.