در بينش اسلامى، انسان موظّف است زمامدار زبان خود باشد و آن را با شدّت و دقّت در بند كشد.
امير مؤمنان 7 مى‌فرمايد:
«الِّلسانُ سَبُعٌ إنْ خُلِىَّ عَنْهُ عَقَرَ» [1]

زبان درنده‌اى است كه اگر وانهاده شود، به انسان آسيب مى‌رساند.
در بيان ديگرى مى‌فرمايد: لِسَانُ الْعاقِلِ وَرَاءَ قَلْبِهِ، وَ قَلْبُ الْأَحْمَقِ وَرَاءَ لِسَانِهِ. [2]

هيچ عاقلى قلب خود را ازطريق زبان ارائه و عرضه‌نمى‌كند. اين سيره و روش نادان است كه قلبش در دهانش قرار دارد، امّا عاقل زبان را از معبر قلب مى‌گذراند و سينه وى صندوق اسرار اوست.
فرهنگ رازدارى و مهار زبان يكى از اصول عمده مورد نظر و تأكيد اسلام است و نقض آن سخت مورد نكوهش رهبران دينى قرار گرفته است.
امام صادق 7 مى‌فرمايد:
«انَّ أَمْرَنَا مَسْتُورٌ مُقَنَّعٌ بِالْمِيثَاقِ، فَمَنْ هَتَكَ عَلَيْنا أَذَلَّهُ اللَّهُ» [3]

بدرستى كه امر ما زير پرده است، و به‌وسيله پيمانى كه خدا

[1] نهج البلاغه ، حکمت 57.

[2] نهج البلاغه ، حکمت 39.

[3] اصول کافی ، ج3 ، ص320.