و هر كس خواهان پاداش آن جهان باشد به او مىدهيم و شاكران را پاداش خواهيم داد. رسول خدا (ص) در اين رابطه مىفرمايد: أَلطَّاعِمُ الشَّاكِرُ لَهُ مِنَ الْأَجْرِ كَأَجْرِ الصَّائِمِ الُمحْتَسِبِ وَالْمُعافِى الشَّاكِرُ لَهُ مِنَ الْاجْرِ كَاجرِ الْمُبْتَلَى الصَّابِرِ وَالْمُعْطِى الشَّاكِرُ لَهُ مِنَ الْأَجْرِ كَأَجْرِ الَمحْرُومِ الْقانِعِ. «1» خورنده سپاسگزار پاداش روزهدار خداجو را دارد و اجر تندرست شاكر مانند گرفتار صابر است و بخشنده سپاسگزار پاداش محروم قانع را مىبرد. على عليهالسلام مىفرمايد: كُنْ فِى السَّرَّاءِ عَبْداً شَكُوراً وَ فِى الضَّرَّاءِ عَبْداً صَبُوراً. «2» در گشايش و راحتى بنده سپاسگزار و در تنگنا و سختى بندهاى بردبار باش. امام صادق (ع) مىفرمايد: مَكْتُوبٌ فِى التَّوْراةِ: اشْكُرْ مَنْ أَنْعَمَ عَلَيْكَ وَ انْعِمْ عَلى مِنْ شَكَرَكَ فَإِنَّهُ لا زَوالَ لِلنَّعْماءِ إِذا شَكَرْتَ وَ لا بَقاءَ لَها إِذا كَفَرْتَ، أَلشُّكْرُ زِيادَةٌ فِى النِّعَمِ وَ أَمانٌ مِنَ الْغَيْرِ. «3» در تورات نوشته است: كسى كه به تو نعمت داد سپاسش گزار و هر كس از تو سپاسگزارى كرد، نعمتش بده. زيرا با سپاسگزارى نعمتها نابود نگردد و با ناسپاسى پايدار نماند. سپاسگزارى مايه افزايش نعمت و ايمنى از دگرگونى است. موجبات شكر سراسر هستى را نعمتهاى گوناگون خدا فرا گرفته و انسان با اندكى تفكّر درمىيابد كه جاى هيچ بهانهاى براى ناسپاسى نيست. از اين رو به جاى طرح اين سؤال كه: چه چيزى موجب سپاسگزارى انسان از خدا مىشود؛ بايد پرسيد كجاى هستى سزاوار شكر و سپاس نيست؟