كس فرمان خدا و رسول و احكام قرآن را فرو گذارد و بر رأى خويش عمل كند، بدعتگذار يا از «اصحاب الاهواء» است. بدعت، افزون بر عبادات و امور شخصى، مى‌تواند به عرصه‌هاى ديگر نيز راه يابد و زندگى اجتماعى انسان را نيز هدف گيرد. برخى بدعت را مقابل «سنّت» قرار داده‌اند. قرآن نيز از بدعت سخن گفته و به صراحت آن را نكوهيده است؛ مثلاً رهبانيت يا ترك دنيا در ميان نصارى را بدعت دانسته است.[1]

براساس مطالب فوق بدعت يكى از آسيب‌هاى اعتقادى در اسلام به شمار مى‌آيد و از افعال حرام است. حال ممكن است اين آسيب اعتقادى به زندگى خانواده‌ها كشانده شود و به گونه‌هاى مختلف موجبات از هم پاشيدگى، اختلاف و كشمكش خانواده‌ها را فراهم نمايد؛ مثلاً بيان برخى مسائل فقهى و شرعى كه اصلاً در دين وجود ندارد توسط بعضى از افراد بى‌تخصص و غير عالم و پذيرش آن در خانواده توسط خانم خانه و بدنبال آن ايجاد مخالفت و كشمكش توسط شوهر و ديگر اعضاى خانواده، مشكل‌زا مى‌شود كه در صورت شدت گرفتن، امكان به خطر افتادن نظام خانواده را مى‌تواند به دنبال داشته باشد.

بنابراين خانواده‌ها همواره بايد مواظب باشند معارف اسلامى و احكام شرعى و اعتقادى خود را از منابعى دريافت نمايند كه مورد اعتماد و وثوق بوده و اهل علم و فضل باشند و از پذيرش مسائل شرعى، اعتقادى و فقهى خود از غير اهل پرهيز نمايند.

شبهات كلامى

برخى از شبهات كلامى و اعتقادى نيز مانند «پلوراليسم دينى»[2] يا كثرت گرايى «شبهات عدل» به معناى عدم ناسازگارى وجود مرگ، تفاوت‌هاى ميان موجودات، فقر و آفت‌ها، مصيبت‌ها، بلاياى طبيعى و مكافات دنيايى، كه در جاى خود در مباحث كلامى به همۀ آنها پاسخ داده شده است، به جهت ضعف علمى و ناتوانى از توجيه مسائل يا پديده‌ها، نيز مى‌تواند در خانواده‌ها آسيب‌هاى جدى ايجاد نمايد و ميان والدين با يكديگر و يا آنها با

[1] محمد خطیبی کوشکک و دیگران، فرهنگ شیعه، ص154-153.

[2] فرهنگ شیعه، ص170.