امام صادق 7 فرمود:

«بادِرُوا اوْلادَكُمْ بِالْحَديثِ قَبْلَ انْ يَسْبِقَكُمْ الَيْهِمُ الْمُرْجِئَةُ»[1]

قبل از آنكه مرجئه (منحرفان) از شما پيشى گيرند، به حديث آموزى فرزندانتان اقدام كنيد.

بنابراين، از همان زمانى كه در ذهن كودك سؤالهايى درباره مبدأ و معاد و ديگر مسائل دينى مطرح مى‌شود، بايد با ارائه پاسخهاى سنجيده و متناسب، عقل و روح او را مجذوب زيباييهاى معنوى كرد، تا از همان ابتدا علاقه به خدا و پيامبران الهى و ائمّه اطهار : در جان او رشد يابد. بهتر است، صفاتى كه براى كودك شيرين‌تر است و محبت و اميدوارى به خدا را در دلش پرورش مى‌دهد- مانند عدالت و رحمت خداوند- بازگو شودتا تصوّرى دوست داشتنى از خداوند داشته و وى را به سوى ديندارى سوق دهد.

والدين بايد با ظرافت و حوصله، روح كودك را با آموزشهاى دينى آشنا كرده، هرگاه استعداد پذيرش مرحله بالاترى را در او ديدند، به آن مرحله راهنماى‌اش كنند.

امام باقر 7 مى‌فرمايد:

در دو سالگى كلمه توحيد «لا الهَ الَّا اللَّهُ» را و در چهار سالگى «مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ» را به كودك بياموزند. در پنج سالگى روى او را متوجّه قبله كرده، به او بگويند كه سر به سجده بگذارد. بعد از شش سالگى، ركوع و سجود صحيح را به او بياموزند و در هفت سالگى به او بگويند دست و رويت را بشوى و نماز بگذار و چون نه ساله گردد، وضو يادش دهند.[2]

امام صادق 7 نيز مى‌فرمايد:

ما كودكان خود را در سنّ پنج سالگى به نماز وامى‌داريم؛ شما نيز آنها را در سنّ هفت سالگى به نماز واداريد. همچنين ما به فرزندانمان در سنّ هفت سالگى دستور مى‌دهيم كه به اندازه طاقتشان روزه بگيرند؛- يك روز، نصف روز، كمتر يا بيشتر؛ و هرگاه تشنگى و گرسنگى‌

[1] - فروع كافى، ج 6، ص 47

[2] - مكارم الاخلاق، ج 1، ص 425