برآنها غلبه كرد، افطار مى‌كنند-، تا به روزه عادت كنند، ولى شما اطفالتان را در نُه سالگى به روزه واداريد، هر مقدار از روز را كه مى‌توانند و هرگاه تشنگى بر آنها چيره شد، افطار كنند.[1]

ب- استعداد علمى‌

استعداد علمى از جمله استعداد كودك است كه بايد پدر و مادر به آن توجه كرده، آن را به رشد و شكوفايى برسانند. پرورش اين استعداد از دو جنبه قابل بررسى است:

1- پرورش استعداد حقيقت جويى‌

استعداد حقيقت‌جويى در نهاد هر انسانى بطور فطرى وجود دارد و بهترين راه رشد آن، تقويت قدرت تفكّر در كودك است. بديهى است كه پُر كردن ذهن كودك از معلومات، بدون به كار گرفتن قدرت تفكّر، قوه خلاقيّت و نوآورى و تحرّك فكرى او را از بين مى‌برد و معلومات تحميل شده، چندان ثمره‌اى نخواهد داشت.

از نظر اسلام، آن علمى مطلوب است كه آميخته با تفكّر بوده، حسّ حقيقت جويى را در انسان زنده كند.

امير مؤمنان على 7 فرمود:

«الْعِلْمُ عِلْمانِ عِلْمٌ مَطْبُوعٌ وَ عِلْمٌ مَسْمُوعٌ وَ لا يَنْفَعُ الْمَسْمُوعُ اذا لَمْ يَكُنِ الْمَطْبُوعُ»[2]

علم دو گونه است، دانش فطرى (طبيعى) و دانش اكتسابى؛ اگر دانش فطرى نباشد، اكتسابى هم سود نمى‌دهد.

اگر انسان تفكّر نكند، نمى‌تواند از آموخته‌هاى خويش، انديشه‌هاى سودمندى به دست آورد. بنابراين، بهترين ابزار كسب حقيقت، پرورش قدرت تفكّر در كودك است.

امام على 7 مى‌فرمايد:

[1] - سنن النّبى، ص 157

[2] - نهج البلاغه، ص 1245، حكمت 331