مباهله (آل عمران/ 61)، تطهير (احزاب/ 33) و مودّت (شورى/ 23). روايات فراوانى نيز در اين باره در منابع روايى به چشم مى‌آيند. حتى علماى اهل سنّت معتقدند درباره فضائل هيچ يك از اصحاب پيامبر 6 همچون امام على (ع) روايت نقل نشده است (تهذيب التّهذيب‌، 7/ 339).

برخى از اين احاديث عبارت‌اند از: غدير، منزلت، يوم الانذار، ثقلين، سفينه، حق و باب علم.

ايمان و عبادت:

امام على (ع) در ايمان، پرهيزگارى، زهد، عبادت و يقين يگانه بود؛ چنان كه پيامبر اسلام 6 درباره او مى‌فرمايد: «اگر آسمان‌ها و زمين در يك كفّه جاى گيرند و ايمان على در كفّه ديگر، بى گمان ايمان او سنگين‌تر است.» (فضائل الخمسة، 1/ 231)

علم و حكمت:

بنابر روايات، امام على (ع) از دانش لدنّى بهره‌مند بوده است؛ دانشى كه از سوى خداوند افاضه مى‌گردد. نيز از روايات بسيارى برمى‌آيد كه دانش امام على (ع) از همه مردم- جز پيامبر 6- بيش‌تر بوده است (الارشاد، 22).

سخاوت و ايثار:

خانه امام على (ع) پناهگاه مستمندان و تنگدستان بود.

سخاوت امام (ع) را همه ستوده‌اند و حتى قرآن كريم نيز از آن ياد كرده است:

«... كسانى كه اموال خويش را شب و روز، نهان و آشكار، انفاق مى‌كنند ....» (بقره/ 274)

***

امام حسن (ع): دومين امام شيعيان‌

نام مباركش حسن و فرزند حضرت على بن ابى‌طالب (ع) است. چهارمين تن از چهارده معصوم (ع) است. جدّ مادرى‌اش، پيامبر اسلام 6 و مادرش فاطمه (س) دختر گرامى پيامبر اسلام است. بنابر قول مشهور به روز 15 رمضان سال سوم هجرى در مدينه به دنيا آمد. از لقب‌هاى او است: تقى، زكى، سبط، سيّد و مجتبى.

كنيه مباركش ابومحمّد است و نام حسن را پيامبر برايش برگزيد و خود در گوش او اذان گفت و برايش عقيقه كرد.

فضائل و مناقب:

از فضيلت‌هاى والاى او، عشق و محبّت ژرف و شگفت پيامبر بدو است. پيامبر درباره‌اش فرمود: «حسن از من است و من از اويم. خداوند دوست دارد كسى را كه او را دوست بدارد.»