ستمگران گرفتار مى‌گردند (تفسير نمونه‌، 13/ 121- 117). از احاديث معصومين (ع) نيز همين معنا برمى‌آيد. طريق عبور افراد، بنابر ايمان و عمل دنيوى آنها، متفاوت است. برخى همچون برق مى‌گذرند و برخى همچون تندباد و برخى همچون دويدن اسب و ... (تفسير نورالثقلين‌، 3/ 353).

آنان كه به جهنّم مى‌روند، بر چند دسته‌اند:

گروهى سرانجام رهايى مى‌يابند و به بهشت مى‌روند؛ ولى توقّف آنها در جهنّم طولانى است. گروهى ديگر، هر چند سزاوار توقّفى بيشترند، به شفاعت شفيعان (شفاعت) مشمول لطف خداوند مى‌شوند و به بهشت مى‌روند.

كسان ديگرى نيز هستند كه بر اثر بزرگى گناه، در جهنّم جاودان مى‌مانند. از اين كسان‌اند كافران (آل عمران/ 116)، منافقان (مجادله/ 17- 14)، كسى كه گناه سراسر وجودش را گرفته (بقره/ 81)، كسى كه مؤمنى را به عمد و ناحق كشته (نساء/ 93)، رباخواران (بقره/ 275)، ستم‌پيشگان (مؤمنون/ 102 و 103) و برخى كسان ديگر.

بنابر اعتقاد مشهور علماى شيعه، علّت اصلى خلود در جهنّم، كفر است. پس مى‌توان گفت كسانى كه در دوزخ جاودان مى‌شوند، عمل آنها به كفر بازمى‌گردد و در حقيقت، اين كسان در شمار كافران‌اند.

اگر كسى مؤمن باشد و به خدا معرفت داشته باشد، هيچ گاه جاودانه در جهنّم نمى‌ماند، بلكه اگر به علّتى جهنّمى شود، پس از كيفر ديدن و پاك شدن، رها مى‌شود و به بهشت راه مى‌يابد (اوائل المقالات‌، 55).

عذاب جهنّميان به دو صورت است: عذاب جسمانى و عذاب روحانى. (عذاب) جهنّميان نه مى‌ميرند و نه زندگى مى‌كنند؛ بلكه همواره در حالتى ميان حيات و ممات به سر مى‌برند (طه/ 74) و پيوسته به گناه خود معترف‌اند (زمر/ 71) و اظهار پشيمانى مى‌كنند؛ ولى پشيمانى آنها پذيرفته نيست (تحريم/ 7).