اطاعت خداوند و پيامبرش و امامان بر مردم واجب است، و علت آن كه مردم بايد از ائمه (ع) پيروى كنند، آن است كه آن‌ها داراى مقام عصمت و از تمامى گناهان پاكند و هيچ‌گاه مردم را به نافرمانى خدا دعوت نمى‌كنند.

اين منصب الهى همشأن نبوّت و نوعى ولايت الهى است كه خداوند متعال به شخص امام مى‌بخشد. امام صادق (ع) در اين باره مى‌فرمايد:

امامت عهد و پيمانى است بين خداوند عزّوجلّ و مردانى كه ازپيش براى اين امر مشخص شده‌اند؛ حتى امام هم نمى‌تواند اين حق را از امام ديگر سلب كند. [1]

«رهبرى» از ديدگاه تشيع اِعمال ولايت خداوند در زمين است و رهبر براى هدايت و رهبرى حتماً بايد از طرف خداوند متعال بى‌واسطه يا باواسطه اذن داشته باشد. امامت از نظر شيعه استمرار نبوت است. يكى از عالمان شيعى در اين باره مى‌گويد:

امامت معصوم در اعتقاد شيعه، زعامت و رياست دينى و استمرار نبوت در راستاى خط تبليغ احكام شريعت اسلام، نگاهدارى و حراست آن از نقص و تحريف و زيادت و شرح مبانى رسالت پيامبر (ص) است كه با تشريع احكام متناسب با رشد امت و تحولات جامعه براى نسل‌هاى بعد از عصر كوتاه پيامبر (ص) ادامه مى‌يابد. بنابراين، امام در جهت مسؤوليت‌هاى تبليغى پيامبر جانشين او است، با اين تفاوت كه به او وحى نمى‌شود. [2]

تشيّع رهبرى را پس از پيامبر گرامى اسلام (ص) در شجرۀ طيبۀ اهل‌بيت (ع) منحصر مى‌داند و معتقد است كه تنها اهل‌بيت و در رأس آنان حضرت على‌بن ابى‌طالب (ع) هدايت‌يافتگان پاك و معصوم و سكاندار كشتى هدايت بشرند. [3]