كه تفسير و تبيين نكات دقيق آن‌ها از حوصلۀ اين كتاب بيرون است.

در بارۀ رهبرى پيامبر اكرم (ص) نيز آياتى در قرآن ذكر شده است كه ايشان را افزون بر داشتن شؤون رسالت و تبليغ احكام و هدايت جامعۀ انسانى، رهبر جامعه و فرمانده رزمندگان مؤمن معرّفى مى‌كند. سامان دادن رزمندگان اسلام در جنگ اُحُد كه در آيۀ اِذْ غَدَوْتَ مِنْ أَهْلِكَ تُبَوِّئُ الْمُؤْمِنيٖنَ مَقاعِدَ لِلْقِتالِ [1]آمده است، نمونه‌اى از شأن رهبرى پيامبر اسلام در جامعۀ اسلامى است.

4. رهبرى در تشيّع

رهبرى در فرهنگ شيعى نه زائيدۀ شرايط و مقتضيات زندگى اجتماعى كه يك احتياج اصيل بشرى است. اين انديشه به مبانى عقيدتى اسلام بازمى‌گردد، زيرا اصل ضرورت رهبرى را بايد در جهان‌بينى اسلامى جست‌وجو كرد.

موضوع رهبرى مسلمانان پس از رحلت پيامبر اسلام، نخستين و مهم‌ترين مسأله‌اى بود كه مورد بحث قرار گرفت و اكنون نيز ادامه دارد. متكلمان شيعى لزوم وجود امام معصوم را در ميان مسلمانان به‌ويژه پس از عصر رسالت پيامبر، از راه‌هاى گوناگون ثابت كرده‌اند. «امامت» در مكتب شيعه به عنوان يك اصل اعتقادى مطرح، و شرايطى مانند «علم لدنّى» ، «عصمت» و «نصب الهى» در امام معتبر است. [2]حضرت على (ع) در بارۀ عصمت امامان مى‌فرمايد:

اِنَّمَا الطّٰاعَةُ لِلّٰهِ عَزَّوَجَلَّ وَ لِرَسُولِهِ وَ لِوُلاٰةِ الاَمْرِ وَ اِنَّمٰا أَمَرَ بِطٰاعَةِأُولِى الاَمْرِ لِأَنَّهُمْ مَعْصُومُونَ مُطَهَّرُونَ وَ لاٰ يَأْمُرُونَ بِمَعْصِيَتِهِ [3]