هراسى از مرگ به كار مشغول بودند. [1]

بعضى از زنان خرمشهرى كه نمى‌توانستند خود را از فرزندان جوان دليرشان،از سربازان،پاسداران و نيروهاى مردمى جدا ببينند و آن‌ها را زير رگبار مسلسل‌ها و توپخانۀ دشمن رها كنند،همچنان در شهر ايستادگى و با پختن غذا و فرستادن آن براى رزمندگان تلاش مى‌كردند. [2]زنان ميانسال خرمشهرى نيز بيكار نمانده بودند؛از هرجا كه مى‌شد آب آشاميدنى-هر چند اندك-فراهم مى‌كردند و از اين سنگر به آن سنگر مى‌رساندند. [3]

آشپزخانۀ شهيد چمران پنجاه هزار رزمنده را تغذيه مى‌كرد.در اين مركز كارهاى پخت‌وپز به وسيلۀ خواهران و برادرانى كه به صورت گروه‌هاى متعدد از گوشه و كنار كشور به آن جا مى‌آمدند،صورت مى‌گرفت.خواهران، بيش‌تر،در قسمت آماده كردن موادّ اوّليه و برادران در قسمت طبخ مشغول بودند.همه در آن جا از ساعت 7/30 تا ساعت 12 شب كار مى‌كردند و تنها در ساعات نماز دست از كار مى‌كشيدند و به انجام فرائض دينى مى‌پرداختند.

حضور اين خواهران علاوه بر كمك در كارهاى پشت جبهه،سبب تقويت روحيّۀ رزمندگان اسلام بود. [4]

3.انتقال مجروحان و شهيدان

زنان گاه در غزوات رسول‌خدا(ص) وظيفۀ حمل مجروحان و تخليۀ شهيدان را به عهده مى‌گرفتند.به نمونه‌هايى از اين موارد اشاره مى‌كنيم:

رُبَيِّع دختر مُعَوِّذ مى‌گويد: