خوابيده بود.خواهرها وقتى دوازده ساعت كارشان تمام مى‌شد،تازه به فرودگاه مى‌رفتند و در درمان مجروحين اعزامى كمك مى‌كردند. [1]

خانم دكتر كيهانى در بارۀ فعاليت خود در مناطق جنگى مى‌گويد:

در خرداد 61 راديو عراق شايع كرد كه در جبهه‌ها بيمارى تيفوس شيوع پيدا كرده است.ما با همۀ مسؤوليتش ده‌نفر از رزمندگان را كه حالشان بد بود،به درمانگاه آورديم؛مسائل بهداشتى را رعايت كرديم.من شخصاً لباس‌هاى آن‌ها را مى‌شستم و براى درمانگاه غذا مى‌پختم،درجه تب مى‌گذاشتم.با قطع شدن تب و گرفتن آزمايش معلوم شد كه آن بيمارى،تيفوس نيست.ما در جنگ بيمارى‌هاى خاص جنگ‌ها را نداشتيم،[زيرا] در حفظ بهداشت فعالانه تلاش مى‌كرديم. [2]

2.فراهم كردن غذا و آب‌رسانى

بنا بر گفتۀ امّ‌عطيّه،وى در هفت جنگ همراه رسول خدا(ص) شركت كرد و يكى از وظايفش تهيّۀ غذا براى رزمندگان بود. [3]امّ‌زياد اشجعى نيز كه در غزوۀ خيبر شركت كرده بود،يكى از كارهاى خود را فراهم كردن غذا براى رزمندگان بيان مى‌كند. [4]

يكى از رزمندگان در بارۀ مبارزات زنان در خرمشهر چنين مى‌گويد:

با اين كه تعداد زن‌ها بسيار كم بود،امّا همان تعداد كم سبب بالا رفتن روحيّۀ رزمندگان مى‌گرديد.تا قبل از نبرد تن‌به‌تن در مسجد جامع خرمشهر جمع بودند و براى رزمندگان غذاى گرم تهيّه مى‌كردند.تعدادشان حدود 60 نفر بود و با وجود گلوله‌هاى خمپاره و...،در صحن مسجد بدون كوچك‌ترين