در ايّام عزادارى مخصوصاً در تاسوعا و عاشورا كه حركتى از سوى بچّه‌ها انجام مى‌گرفت،بيش‌تر مورد تنبيه واقع مى‌شديم و عراقى‌ها ضمن بستن درهاى ورودى،آب و برق را نيز قطع مى‌كردند.

مدّتى بدين منوال گذشت تا حدود يك‌سال بعد تصميم گرفتيم نگهبانان عراقى را نيز از خوردن روزه تا افطار منع كنيم و هشدارى نيز به آن‌ها داديم تا از روزه‌خوارى خوددارى ورزند و تهديد كرديم در غير اين صورت،دست به‌اغتشاش مى‌زنيم.تهديد مؤثّر افتاد و آن‌ها از آن پس از روزه‌خوارى دست كشيدند. [1]

نمونۀ ديگر،توجّه به فرهنگ نماز در هنگام سوگوارى سالار شهيدان است؛فرهنگى كه امام حسين(ع) را ناشر آن مى‌دانيم.در اين نمونه،آزادگان در عين عزادارى نماز جماعت را فراموش نمى‌كنند:

ايّام سوگوارى سرور شهيدان مولايمان حسين(ع)بود.عراقى‌ها در موصل 3 همۀ ما را به محوطۀ اردوگاه آوردند و اعلام كردند كه عزادارى ممنوع است، امّا در آن فضاى حزن‌انگيز و غمبار،ما با گريه‌هايى آرام و چهره‌هايى افسرده كفش‌ها را درآورديم و به سمت زمين ورزش رفتيم و در وسط زمين ورزش ناخودآگاه همگى شروع به نوحه‌خوانى و سينه‌زنى كرديم.مى‌دانستيم التيام‌بخش زخم‌هاى دل پردردمان كه از عشق به اهل‌بيت مى‌سوخت،همين گريه‌ها و سينه‌زنى‌هاست.

صداها رفته‌رفته بلند و بلندتر مى‌شد و يكى از برادران نيز به خواندن اذان پرداخت.بقيّۀ آسايشگاه‌ها نيز به تبعيّت از ما شروع كردند به اذان گفتن.

فرمانده اردوگاه كه ديد وضع خراب است و هر لحظه احتمال شورش مى‌رود، سراسيمه گفت:به آسايشگاه‌ها برويد و در آن جا نماز بخوانيد و عزادارى كنيد!!