ما هم به آسايشگاه رفتيم،نماز جماعت برگزار كرديم و در آن جا به سينه‌زنى و عزادارى پرداختيم. [1]

فرهنگ عشق و ارادت به اباعبداللّه،عامل بزرگ نگاهدارنده و تقويت‌كنندۀ روح و وجود آزادگان در اسارت و آسان‌كنندۀ درد هجران و دردهاى جسمانى آنان بود.

5.تجلى عشق به امام حسين در سيماى امام خمينى

عشق به اباعبداللّه(ع) در سيماى امام خمينى(ره) تجلّى مى‌يافت و آزادگان با نام و ياد او گرمى و توان مى‌يافتند و با همين سوز و ايمان،در ايّام محرّم مجلس سوگوارى برپا مى‌كردند.يكى از آزادگان در اين‌باره مى‌نويسد:

وقتى ماه محرّم فرارسيد،در اردوگاه موصل 2 بوديم.هرشب در داخل آسايشگاه‌ها مراسم سينه‌زنى و نوحه‌خوانى برپا بود.شب‌هاى اوّل كه سينه مى‌زديم،خيلى آرام و آهسته مراسم را برگزار مى‌كرديم تا بعثى‌ها متوجّه نشوند،امّا شب سوم عراقى‌ها متوجّه شدند و سعى كردند از برگزارى مراسم ممانعت به‌عمل بياورند،ولى چون موفّق نشدند،سه‌شب متوالى درِ آسايشگاه‌ها را بستند.صبح روز چهارم از بازكردن در و دادن آب و غذا خبرى نشد.آن‌ها مى‌خواستند بدين وسيله ما را تنبيه كنند،ولى بچّه‌هاى آسايشگاه اهل باج دادن به كسى نبودند.

فرياد«يا حسين»،«اللّه آكبر»و«الموت لصدام»بچّه‌ها بود كه در فضا طنين مى‌انداخت و زيارت عاشورا بود كه توسّط برادران در داخل آسايشگاه خوانده مى‌شد.فضاى روحانى حاكم بر آسايشگاه،اسارت و گرسنگى و تشنگى را از ياد ما برده بود و از طرفى پيش‌بينى عاقبت كار نيز دشوار بود.