دُردانۀ كوچك امام حسين(ع) خواستند.قلب پاك بچّه‌ها و نام و بركت آن طفل خاندان پيامبر چنان اثر معجزه‌آسايى داشت كه هيچ‌كدام از بچّه‌ها-به جز يكى دو نفر كه آن‌ها نيز بيمارى كم‌خونى داشتند-تب نكردند.

عراقى‌ها كه مى‌دانستند آمپول‌ها كار خودشان را خواهند كرد،ديگر به‌سراغ آسايشگاه ما نيامدند و ما با خيال راحت،آن شب چراغ عزادارى حضرت امام حسين(ع) را روشن كرديم.

صبح كه شد دكترهاى عراقى از جريان خبردار شدند.آن‌ها به آسايشگاه‌هاى ديگر رفتند و ديدند كه تمام افراد آن‌ها تب كرده و درجا افتاده‌اند،امّا افراد آسايشگاه ما سرحال و قبراق هستند.بين خودشان بگومگويى شده بود كه نگو! از طرفى تعجّب كرده بودند و از طرف ديگر نمى‌توانستند قبول كنند كه توسّل به ائمه و خاندان عصمت كارهاى نشدنى را شدنى مى‌كند. [1]

4.امر به معروف و نهى از منكر

شاگردان مكتب حسين(ع) در دوران اسارت به امام خويش اقتدا مى‌كردند و امر به معروف و نهى از منكر را فراموش نمى‌كردند.همۀ عاشورا و كربلا معروفى بود عليه منكر،و ما در زيارتنامۀ اباعبداللّه(ع)مى‌خوانيم كه: أَشْهَدُ أَنَّكَ قَدْ أَقَمْتَ الصَّلاٰةَ وَ آتَيْتَ الزَّكٰاةَ وَ أَمَرْتَ بِالْمَعْرُوفِ وَ نَهَيْتَ عَنِ الْمُنْكَر. اين صفت پسنديده نه تنها در ميان هم‌بندى‌ها و اسرا كه گاه نسبت به دشمن نيز انجام مى‌پذيرفت.دو نمونه‌اى كه در پى مى‌آيد،پرداختن به امر به معروف و نهى از منكر و نماز را كه ملهم از عاشوراى امام حسين(ع) است،نشان مى‌دهد: