و از اين بالاتر، برخى فرماندهان كارهاى شخصى نيروها را انجام مى‌دادند؛ بدون اين كه خود نيروها متوجه شوند. در بارۀ رفتار شهيد على قوچانى، فرمانده محور لشكر 14 امام حسين آمده است:

بارها ديدم كه در دل شب بلند مى‌شد و تمام زباله‌ها را جمع مى‌كرد و به محل جمع زباله مى‌برد. . . بعضى شب‌ها براى استراحت به گردان‌ها مى‌رفت. يك شب او را زيرنظر گرفتم و ديدم كه از خواب بلند شد و تمام چكمه‌ها را واكس زد. صبح كه همه بيدار شدند با چكمه‌هاى برق‌زده مواجه شدند. هرچه كردند بفهمند كار كيست، نفهميدند و من هم به آن‌ها نگفتم. [1]

3-2-1. رسيدگى به نيروها

فرماندهان رزمندگان را امانتى گرانقدر در دست خود مى‌ديدند و مانند پدرى مهربان كه به فرزندانش مهر مى‌ورزد، از آنان نگه‌دارى مى‌كند و درصدد رفع مشكلات و نگرانى‌هاى آنان است، با آنان برخورد مى‌كردند. يكى از روحانيون دربارۀ روح اخوت و برادرى حاكم در جبهه‌ها مى‌گويد:

صفا و صميميت عجيبى ميان بچّه‌ها حكمفرما بود. علاقۀ آنان نسبت به يكديگر، بى‌گمان بيش از علاقۀ برادر به برادر بود و مسؤول دسته و گردان در اين ميان، چونان پدرى مهربان و فداكار به نيروهايش عشق مى‌ورزيد و از اين راه آتش محبت و اطاعت آنان را نسبت به خويش دامن مى‌زد. [2]

شفقت و مهربانى، يك فرمانده را وامى‌داشت تا در سرماى زمستان به همۀ چادرها سر بزند تا مبادا رزمنده‌اى بدون پتو خوابيده و يا پتويش به كنارى رفته باشد و سرما بخورد. [3]گاه علاقه به نيروها يك فرمانده را بر آن مى‌داشت كه با داشتن عجله، رزمنده‌اى را كه در كنار جاده منتظر ماشين