زمانى كه در قرارگاه رعد بوديم، بنابر ضرورت‌هاى پروازى و موقعيت‌هاى ويژۀ جنگى، تيمسار [شهيد] بابايى دستور دادند تا براى خلبانان شكارى غذاى مخصوص پخته شود، ولى خود جناب بابايى با توجه به اين كه بيشترين پروازهاى جنگى را انجام مى‌دادند از غذاى مخصوص خلبانان استفاده نمى‌كردند و همان غذاى معمولى را مى‌خوردند. در پاسخ به اعتراض ما در مورد اين كه گفته بوديم چرا شما از غذاى خلبانان استفاده نمى‌كنيد، گفتند: يك فرمانده بايد حتماً از غذايى كه همگان استفاده مى‌كنند، بخورد تا آن سربازى كه در خط مقدم است نگويد غذاى من با فرمانده‌ام فرق مى‌كند. [1]

نفى امتياز به استفاده نكردن از غذايى كه رزمندگان نمى‌خوردند، محدود نمى‌شد. برخى فرماندهان در انجام كارهايى كه وظيفۀ نيروها محسوب مى‌شد نيز شركت مى‌جستند. در بارۀ شهيد كلهرى، فرمانده گردان سيدالشهداى لشكر 17 علىّ‌بن ابى‌طالب آمده است:

شهيد كلهرى حتى در موقعى كه فرمانده گردان بود، تواضع و فروتنى خاصى داشت؛ به‌طورى كه از تمامى افراد گردان خود را كوچك‌تر مى‌دانست. تمام كارهاى گردان از قبيل پاسدارى، نگهبانى، پاس‌بخشى را تقسيم كرده، خود نيز مانند ديگران قسمتى از اين وظيفه را به عهده گرفت؛ هرچه بچّه‌هاى گردان مى‌خواستند كه مانع از اين‌گونه كارهاى او شوند، تأثيرى نداشت. او خود را مانند ديگر افراد مى‌دانست و مى‌گفت: فرمانده و زيردست و بالادست معنا ندارد. همه بايد با هم باشيم، با هم انجام دهيم تا خدا از ما راضى باشد و ما را در اين راه نصرت دهد. [2]