متمايز ساخته و به‌عنوان الگويى درخشان و برجسته عرضه داشته است. محبت فرماندهان به رزمندگان را بايد در رفتار ذيل فرماندهان جست‌وجو كرد:

1-2-1. تواضع و فروتنى

فرماندهان به رزمندگان به ديدۀ احترام و عظمت مى‌نگريستند و آنان را انسان‌هايى وارسته و بزرگ و حتى بهتر و برتر از خود مى‌دانستند. از اين‌رو، به‌جاى آن كه خود را فرمانده آنان بدانند، خدمتگزار آنان برمى‌شمردند و به آن افتخار مى‌كردند. سردار شهيد حاج ابراهيم همّت در بارۀ بسيجيان به يكى از دوستانش مى‌فرمود:

چيزهايى كه من از اين بسيجيان ديده‌ام، تو هرگز به عمرت نمى‌توانى ببينى؛ آن‌ها را بايد در ميدان جنگ شناخت. آن‌جاست كه مى‌توانى ببينى اين‌ها چه انسان‌هاى بزرگ و شريفى هستند. اين بسيجيان نور چشم من هستند. اين‌ها براى من ارزششان از هر چيزى بيشتر است. . . اى كاش من خودم هم مى‌توانستم مانند آن‌ها باشم. اى كاش مى‌توانستم درون سنگرهاى جبهه در كنار آن‌ها باشم. . . من خاك پاى بسيجيان هستم. [1]

يكى ازرزمندگان در بارۀ محبت سردار شهيد حسن باقرى به بسيجيان‌مى‌گويد:

حسن باقرى عاشق بسيجى‌ها بود. بيشتر از هركس كه ديده بودم به آنان علاقه نشان مى‌داد. اين موضوع را تا حدودى مى‌دانستم. . . يك‌روز بعد از تمام شدن يك جلسه به او گفتم: ببين اين بچّه بسيجى‌ها چقدر مؤمن و شجاع هستند. . . هنوز حرفم تمام نشده بود كه ديدم با دست زد توى سرش. حالش دگرگون شده بود. گفت: خاك توى سر ما كه فرمانده اين‌جور آدم‌ها هستيم، ما كجا و آن‌ها كجا. تازه مى‌رويم برايشان سخنرانى و صحبت هم مى‌كنيم! [2]