دو-جنبش عدم تعهّد: جنبش عدم تعهّد كه به منظور جلوگيرى از بروز جنگ، تأمين صلح و امنيت بين‌المللى و حفظ حقوق كشورهاى عضو به وجود آمد، موضع صحيح، صريح و عادلانه‌اى در بارۀ جنگ ايران و عراق اتخاذ نكرد و از انجام وظيفۀ اصلى خود يعنى محكوم كردن تجاوز عراق به ايران شانه خالى كرد. اين جنبش در طول جنگ، تنها، به اظهار نگرانى و توصيه به دو كشور براى پايان دادن به جنگ بسنده كرد. اين توصيه‌ها زمانى ابراز مى‌شد كه پايان جنگ به نفع عراق و به ضرر ايران بود. در زمانى كه نيروهاى متجاوز بعثى در خاك ايران بودند، چنين توصيه و درخواست‌هايى، در حقيقت، تأييد تجاوز و تثبيت متجاوز محسوب مى‌شد. موضع جنبش عدم تعهّد در برابر تمامى جنايت‌هاى ضدّبشرى رژيم عراق از جمله حمله به مناطق مسكونى، حمله به كشتى‌هاى تجارى و بيطرف، ساقط كردن هواپيماى مسافربرى سكوت بود. از اين‌رو، اين جنبش به دلائل مختلف ماهيّت و اصول خود را در جنگ عراق عليه ايران زيرپا گذاشت و از انجام وظايف اصلى خويش در برابر تجاوز سر باز زد. [1]

سه-سازمان كنفرانس اسلامى: برخورد اوّليۀ اين سازمان با جنگ عراق عليه ايران، در حالى كه عراق بخش‌هايى از خاك ايران را در تصرّف داشت، درخواست از دو طرف براى توقّف جنگ بود و اين در حقيقت، تثبيت متجاوز و خلع سلاح مظلوم در دفاع مشروع محسوب مى‌شد. اين سازمان در