اقدامات شوراى امنيت متأثر از ميدان‌هاى نبرد بود؛ آن‌گاه كه عراق در درون خاك ايران به تحكيم مواضع خويش مى‌پرداخت، با سكوتى معنادار و طولانى جانب عراق را مى‌گرفت و آن‌گاه كه ايران دشمن متجاوز را مورد حمله قرار مى‌داد و به عقب مى‌راند، با صدور قطعنامه نگرانى خود را از گسترش جنگ-كه در واقع نگرانى از شكست عراق بود-ابراز مى‌داشت. صدور دومين قطعنامۀ شوراى امنيت پس از حدود بيست ماه به هنگام فتح خرمشهر به دست رزمندگان اسلام شاهد اين مدعا است. با وجود اين، حمله‌هاى برق‌آسا و دشمن‌شكن رزمندگان اسلام به‌ويژه عمليات‌هاى والفجر 8 و كربلاى 5 شوراى امنيت را بر آن داشت تا برخى از خواسته‌هاى برحقّ ايران اسلامى را در متن قطعنامۀ 598 بگنجاند.

براى شناخت برخورد دوگانۀ شوراى امنيت كافى است به متن و حجم قطعنامه‌هايى كه اين شورا پس از حملۀ عراق به كويت صادر كرد، نگاهى بيفكنيم. در اوّلين روز تهاجم عراق، شوراى امنيت قطعنامۀ 660 را صادر كرد كه در آن، عراق را به دليل نقض صلح و امنيت بين‌المللى و زيرپا نهادن مواد 39 و 40 منشور محكوم مى‌كند و خواستار خروج فورى و بى‌قيد و شرط نيروهاى عراقى از كويت مى‌شود. شوراى امنيت در اين ماجرا در فاصلۀ كم‌تر از 4 ماه 12 قطعنامه صادر مى‌كند.

مجمع عمومى سازمان ملل متحد نيز در جنگ عراق عليه ايران، برخلاف انتظار، تنها با صدور يك قطعنامه و نيز با انتخاب نمايندۀ عراق به رياست مجمع در سال 1981، عملاً از عراق حمايت كرد و در طول جنگ ايران و عراق هيچ ابتكارى براى خاتمه دادن به جنگ از خود نشان نداد. [1]