مذاكرات خود با ايران و عراق از آن‌ها مى‌خواست كه جهت تعيين مرزها و وضعيّت شطّالعرب [ \ اروندرود]با هم مذاكره و گفت‌وگو كنند. معناى اين سخن آن بود كه هر نوع عقب‌نشينى عراق تا تعيين مرزها معوّق بماند و تجاوز عراق مشروع تلقى گردد.

سازمان كنفرانس اسلامى پس از فتح خرمشهر به دست رزمندگان اسلام در پيشنهاد صلحى كه ارائه كرد، با وجود تعيين كميته‌اى براى شناسايى متجاوز، معتقد بود كه ابتدا بايد آتش‌بس برقرار شود و پس از عقب‌نشينى نيروها به مرزهاى بين‌المللى متجاوز تعيين گردد؛ در حالى كه هيچ تضمينى براى اين اقدام وجود نداشت. از اين‌رو، ايران معتقد بود پيش از برقرارى آتش‌بس بايد متجاوز تعيين و محاكمه و غرامت پرداخت گردد. سازمان كنفرانس اسلامى از اين به بعد، لحن حمايتگرانه‌اى نسبت به عراق داشت. به طور كلّى، مواضع سازمان كنفرانس اسلامى متأثّر از قدرت نظامى دو طرف و شرايط بين‌المللى بود. اين سازمان در مجموع گام مؤثّر و بيطرفانه‌اى را در جهت پايان دادن به جنگ برنداشت. [1]

3-9. نتيجه

در دو مقدمۀ پيشين به‌اختصار دريافتيم كه عوامل مؤثّر پيروزى درجنگ، در دو دستۀ عوامل مادى، و معنوى و فرهنگى منحصر است و عراق به لحاظ عوامل بالفعل مادى يعنى اسلحه و تجهيزات و نيز حمايت تسليحاتى و مالى بسيارى از كشورها در سطح بين‌الملل و منطقه و همچنين حمايت‌هاى سياسى مجامع و سازمان‌هاى بين‌المللى، از ايران برتر بود. [2]با ضميمه كردن اين دو مقدمه به