سلاحش سنگ بود، چوب، مشت، لكن سلاح معنوى داشت، سلاح معنوى‌اش، ايمان به مكتب، ايمان به خداى تبارك و تعالى و توكّل به مبدأ قدرت و وحدت كلمه [بود]. [1]

2. هراس و رعب رژيم ستمشاهى

جلوۀ ديگر امداد و نصرت الهى در انقلاب اسلامى از منظر حضرت امام (ره) ، رعب و هراسى بود كه رژيم در اواخر حكومت خويش و در اوج خيزش مردم دچار آن شده بود. رژيمى كه آمريكا آن را جزيرۀ ثبات خويش در منطقه مى‌پنداشت و داراى يكى از قوى‌ترين و مجهّزترين ارتش‌هاى جهان بود، در مصاف با ملّت به‌پاخاستۀ ايران يكباره احساس كرد كه تكيه‌گاهى ندارد. امام بر اين باور بود كه اين احساس ضعف و ترس همان رعبى است كه خداوند متعال به وسيلۀ آن، مسلمانان صدر اسلام را در جنگ‌هاى متعدد يارى كرد و بر دشمنانشان پيروزى داد:

اين نهضت را خدا پيش برده و الاّ به حسب موازين طبيعى چهارتامعمّم بوديم و يك عده هم بازارى كه شغلشان كسب و كار بود و تمام قوا هم دست آن‌ها بود. اين خدا بود كه وقتى كه اين نهضت پيدا شد، هى فوج‌فوج از آن‌ها را برگرداند به اين طرف. منصرفشان كرد از اين كه آن قواى شيطانى‌شان را استعمال كنند و الاّ اگر شصت تا از اين طيّاره‌ها كه از آمريكا خريده بودند، مى‌آمدند بالاى سر ما و بالاى سر شما و بمباران مى‌كردند، ما قدرت نداشتيم، امّا خداوند آن‌ها را از اين هم منصرف كرد، ايجاد خوفى در آن‌ها كرد كه دست و پايشان را بست راجع به اين، از باطن خودشان از هم پاشيد، خود قوايشان رو آورد به مردم، پايينى‌ها