اين‌ها همه برگشت به يك، يك جامعۀ واحد. يك روز ما جوامع متعدد بوديم، هر فرد براى خودش علىٰ‌حده بود، فكر هر فرد غير فكر ديگرى بود، آن قدرت خداى تبارك و تعالى بود كه تمام افكار را متوجّه كرد به يك فكر، تمام مقاصد را خلاصه كرد در يك مقصد. [1]

در عين حال كه همۀ قوه‌هاى عالم برخلاف يك سى و پنج ميليون جمعيت، يك جمعيت ايرانى، همۀ قوه‌هاى عالم مخالف، مع‌ذلك نتوانستند نگه دارند او را، چه اسباب اين شد كه يك همچو پيروزى پيدا شد؟ ماها چنين عرضه‌اى داشتيم؟ نه، ايمان و نظر خدا بوده، وقتى همۀ شما از ظلم بيزاريد و همۀ شما به عدالت اسلامى رو آورديد، خداى تبارك و تعالى به شما كمك مى‌كند، ملائكةاللّه به شما كمك مى‌كنند. اين ملائكةاللّه [بودند] كه در جنگ‌هاى اسلامى به جمعيت‌هاى كوچك كمك مى‌كردند كه پيروز مى‌شدند بر جمعيت‌هاى بزرگ، منتها خود مردم آن‌جا نمى‌دانستند. پيغمبر (ص) مى‌دانست به وحى، الآن هم اگر پيغمبر بودند، شايد مى‌فرمودند كه شما اين پيروزى را كه پيدا كرديد، ملائكةاللّه با شما موافق بود، همه اسلام را مى‌خواستيد، دين حق را مى‌خواستيد و از رژيم فاسد اعراض كرديد، اين، اسباب اين معنا شد، اين دو تا كلمه، همه با هم وحدت كلمه و همه با هم اسلام. [2]

ملّت ما متحوّل شد از خوف به شجاعت و از يأس به اطمينان و از توجّه خود به توجّه به خدا و از تفرقه به اجتماع. اين تحوّل، تحوّل معجزه‌آسا اسباب اين شد كه اين مشكل بسيار بزرگ را، مشكلى را كه شايد همه‌جا و همۀ دنيا محال مى‌دانستند حلش را، حل كنند. شما گمان نكنيد كه ايران داراى سلاح بود، ايران