رمز اين پيروزى، وحدت كلمه است و اين وحدت كلمه را خدا ايجاد كرد. يعنى من نمى‌توانم تصوّر كنم كه بشر بتواند يك ملّت سى و چند ميليونى را در مدّت كوتاهى اين‌طور همزبان بكند، هم‌قلب بكند كه بچۀ دو-سه ساله زبان باز مى‌كند و همين مسائل را مى‌گويد، آن پيرمرد 80 ساله هم همين را مى‌گويد. زن و مرد و بچّه و صغير و كبير، همه، يك روال حركت كردند، اين جز ارادۀ الهى نمى‌شود باشد و من هم از اوّل اين معنا را چون احساس كرده بودم، اميدوار شده بودم به اين نهضت. [1]

اين پيروزى كه نصيب ما شد، نصيب ملّت ما شد در اثر تحوّلى بود كه به ارادۀ خداى تبارك و تعالى براى ملّت حاصل شد. . . . اين يك دست غيب الهى بود كه اين ملّت را از آن حالت رخوت، از آن حال سستى، از آن حال بيخبرى برگرداند به يك حال خبردارى، همه مجهّز شدند. نمى‌شود كه بدون تأييد الهى يك چنين توسعه‌اى پيدا كند يك مسأله، همه‌جا مى‌رفتيد مى‌ديديد يك مطلب مى‌گويند كه ما جمهورى اسلامى مى‌خواهيم، نه شرقى، نه غربى، جمهورى اسلامى، آزادى، استقلال، جمهورى اسلامى. اين يك مسأله‌اى نبود كه بشود يك نفر آدم، ده نفر آدم، صد نفر آدم، كار انجام بدهند، يك مسأله‌اى الهى انجام گرفت به طورى كه تمام قشرهاى ملّت ما هم يكصدا شدند. [2]

آن كه ما را مجتمع كرد، آن كه همۀ دل‌هاى ما را يك‌جهت كرد، آن كه همۀ مقاصد مختلفۀ ما را در يك مقصد خلاصه كرد، آن ذات مقدّس حق‌تعالى بود. هيچ بشرى نمى‌تواند يك همچو نهضتى ايجاد كند، نهضتى كه اغراض مختلفه، گروه‌هاى مختلف، مقصدهاى مختلف، مكان‌هاى دور از هم، افراد متشتّت،