و واجب است بر هر انسانى دفاع از خود و دفاع از كشور خود و دفاع از دين خود، ما به عنوان دفاع در مقابل اين قدرت‌ها ايستاديم.

. . . امروز ارتش ما، سپاهيان ما، بسيج ما و عشاير ما و ملّت ما، چه در جبهه و چه در خارج جبهه فعالند و متحرك و در مقابل همۀ ناگوارى‌ها ايستاده‌اند و جنگ را براى خودشان گوارا مى‌دانند، براى اين كه جنگ ما دفاع است، هجوم نيست و جنگ دفاعى از تكليف‌هاى شرعى و وجدانى و انسانى همه است. [1]

هم‌ايشان نبرد رزمندگان اسلام را به دليل اين كه نبردى با انگيزۀ‌دفاع از اسلام، آبروى كيان اسلامى، عزّت و نواميس مسلمانان و انقلاب اسلامى مى‌دانست، «دفاع مقدّس» لقب مى‌داد:

ما دفاع مقدّس مى‌خواهيم بكنيم، يعنى ما مى‌خواهيم از آبروى اسلام، از آبروى كشور اسلامى دفاع بكنيم. اين يك دفاعى است كه عقل و اسلام، هردو، با آن موافقند. [2]

از اين‌رو، دفاع را وظيفۀ قشر خاص يا نيروهاى مسلّح‌نمى‌دانست، بلكه آن را يك تكليف همگانى قلمداد مى‌نمود و همۀ اقشار و همۀ آحاد مردم را به دفاع عزّتمند و قهرمانانه در مقابل تجاوزگران فرا مى‌خواند:

چه سپاه پاسداران و چه ساير قواى انتظامى و نظامى وغيرانتظامى و چه ساير ملّت همه توجّه داشته باشند كه ما وظيفه داريم كه اين اسلامى كه الآن به ما رسيده، حفظش كنيم. تا آن فرد آخرى هم كه خداى نخواسته كشته مى‌شود، موظّف است براى حفظ اسلام، براى دفاع از ملّت، دفاع از كيان اسلامى، دفاع از كشور اسلامى تا آن آخر، زن و مرد، بچّه و بزرگ مكلّفند كه دفاع كنند.