حضرت امام (ره) ، اسوه و پيشواى رزمندگان بارها بر اين نكته تأكيد مى‌ورزيد كه جنگ ما جنگ دفاعى است و اين دشمن است كه به ما تهاجم كرده است؛ ما با كسى سَرِ جنگ نداريم، امّا نمى‌توانيم در مقابل تجاوز دشمن بعثى ساكت بنشينيم و تن به ستم بدهيم:

ما براى حفظ اسلام دفاع بايد بكنيم. براى حفظ مملكت اسلامى‌دفاع بايد بكنيم. او حمله كرده است و آمده است و شهرهاى ما را گرفته است و خرابكارى دارد مى‌كند. بر همۀ ما واجب است كه اين شرّ را از سر مسلمان‌ها دفع كنيم. ما وارد كشور آن‌ها نشديم كه ما مجرم باشيم. آن‌ها مجرمند كه وارد شدند. يك كسى، دزدى مى‌آيد منزل يك كسى، اگر اين دزد را دفعش كنند، دزد تقصيركار است يا آن كه دفع كرده؟ صاحبخانه كه تقصير ندارد، دزد آمده، اين هم بايد دفعش كند. حتّى اگر به كشتن او منجر بشود، بايد دفعش بكند؛ مجرم اوست. اين‌هايى كه در سرحدات-ولو فرض بكنيد كه - اين‌هايى كه به سرحدات حمله مى‌كنند به ما، ولو فرض كنيد كه مسلمان هستند، لكن چون حمله كردند، دفاع واجب است و كشتن آن‌ها تا دفعشان واجب است، نه اين كه ما سرِ جنگى داريم، ما مى‌خواهيم عالم در صلح باشد، ما مى‌خواهيم همۀ مردم، همۀ مسلمين و غيرمسلمين، همه، در صلح و صفا باشند، لكن معنايش اين نيست كه اگر يك كسى بخواهد بريزد در منزل يك كسى و تعدى كند، ما بگوييم كه سرِ صلح داشته باشيد و تن بدهيد به ظلم، نه؛ همان‌طورى كه ظلم حرام است، انظلام و تن دادن به ظلم هم حرام است. [1]

در عين حالى كه ما از جنگ گريزان هستيم، لكن دفاع كه حقّ هر انسانى است