مسألۀ دفاع يك امر عمومى است براى همه، هركس قدرت دارد دفاع كند به هر مقدار كه قدرت دارد دفاع كند از كشور اسلام، بايد دفاع كند. اسلام و احكام اسلام آن‌قدر اهميّت دارد كه پيغمبرها براى احكام خدا و براى خدا خودشان را فدا كردند و در اسلام از صدر اسلام به بعد بزرگان اسلام خودشان را فدا كردند براى اسلام. [1]

از رمزهاى حضور پرشكوه و كم‌نظير همۀ اقشار مختلف و خيل عظيم رزمندگان اسلام در دفاع مقدّس را بايد در اين باور ژرف حضرت امام (ره) جست‌وجو كرد. اين سخنان حكيمانه كه از دل و جان رهبر كبير انقلاب اسلامى برمى‌خاست، بر دل و جان مريدان و مقلدان و پيروان حضرتش مى‌نشست و غبار غفلت را از رخسار فطرتشان مى‌سترد و آن‌چنان آنان را به سَرِ شوق مى‌آورد كه براى دفاع و حضور در ميدان‌هاى رزم سر از پا نمى‌شناختند.

امام راحل همچنين با مقايسۀ انگيزۀ رزمندگان اسلام و مقدّس و هدفمند بودن دفاع آنان با انگيزۀ پوچ و نامقدّس نيروهاى بعثى و زشت و منفور بودن تجاوزشان به ميهن اسلامى، ارتش عراق را مخاطب قرار مى‌داد و مى‌فرمود:

ارتش عراق كه مسلمان هستند، كعبه قبلۀ آن‌هاست و قرآن كتاب‌آن‌هاست و پيغمبر اكرم (ص) رسول آن‌هاست، آن‌ها براى چه جنگ مى‌كنند؟ با كى جنگ مى‌كنند؟ روى چه انگيزه‌اى جنگ مى‌كنند؟ . . . اين‌ها براى چى خون خودشان را مى‌دهند؟ روى چه انگيزه‌اى خونشان را مى‌دهند؟ . . . پس انگيزه، آن انگيزه‌اى كه در ارتش و در قواى مسلحۀ ما و پاسدارها و همۀ نيروهايى كه هست، نيروى دريايى، نيروى زمينى، نيروى هوايى و ساير نيروهايى كه در ايران هستند، انگيزۀ آن‌ها يكى است و اين كه ما براى خدا داريم كار مى‌كنيم. . .