لاٰ تَطَّلِعْ صَديٖقَكَ مِنْ سِرِّكَ اِلاّٰ عَلىٰ مٰا لَوِ اطَّلَعَ عَلَيْهِ عَدُوُّكَ لَمْ يَضُرُّكَ فَإِنَّ الصَّديٖقَ قَدْ يَكُونُ عَدُوّاً يَوْماً مٰا [1]

دوست خود را از رازت آگاه مكن، مگر بر رازى كه اگر دشمنت از آن با خبر شود، به تو ضرر نرساند، زيرا شايد، دوست روزى دشمن شود.

رازدارى از ديدگاه اسلام

در بينش اسلامى، انسان مؤظّف است زمامدار زبان خود باشد و آن را با شدّت و دقّت در بند كشد.

امير مؤمنان (ع) مى‌فرمايد:

اَللِّسٰانُ سَبُعٌ إنْ خُلِّىَ عَنْهُ عَقَرَ [2]

زبان درنده‌اى است كه اگر وانهاده شود، به انسان آسيب مى‌رساند.

در بيان ديگرى مى‌فرمايد:

هيچ عاقلى قلب خود را از طريق زبان ارائه و عرضه نمى‌كند. اين سيره و روش نادان است كه قلبش در دهانش قرار دارد، امّا عاقل زبان را از معبر قلب مى‌گذراند و سينۀ وى صندوق اسرار اوست. [3]

بنابراين، فرهنگ رازدارى و مهار زبان يكى از اصول عمدۀ مورد نظر و تأكيد اسلام است و نقض آن سخت مورد نكوهش رهبران دينى قرار گرفته است.