امام صادق (ع) در يك بيان كلّى مى‌فرمايد:

اِفْشٰاءُ السِّرِّ سُقُوطٌ [1]

آشكار كردن سرّ، موجب سقوط انسان است.

و در بيان ديگر مى‌فرمايد:

اُمِرَ النّٰاسُ بِخَصْلَتَيْنِ فَضَيَّعُوهُمٰا، فَصٰارُوا مِنْهُمٰا عَلىٰ غَيْرِ شَىْءٍ اَلصَّبْرِ وَالْكِتْٰمانِ [2]

مردم مأمور به دو ويژگى بودند كه آن را ضايع نموده و از آن دو تهى شدند. آن دو چيز عبارتند از: صبر و راز دارى.

در سخن ديگر آن حضرت ضمن تشبيه راز به خون مى‌فرمايد:

فَلاٰ َيْجرِيَنَّ مِنْ غَيْرِ اَوْدٰاجِكَ [3]

خون را نسزد كه از غير رگهايت جارى گردد.

امير مؤمنان (ع) نيز مى‌فرمايد:

مٰا كُنْتَ كٰاتِمَهُ عَدُوَّكَ مِنْ سِرٍّ فَلاٰ تَطْلِعَنَّ عَلَيْهِ صَديٖقَكَ [4]

رازى را كه از دشمن خود پنهان مى‌دارى، دوست خود را نيز از آن آگاه مكن.

امام صادق (ع) نيز مى‌فرمايد: