خداوند سبحان در قرآن كريم در يك بيان عام، هر تجهيز و امكانى را كه موجب هراس دشمن شود، ضرورى خوانده و مى‌فرمايد:

وَ أَعِدُّوا لَهُمْ مَا اسْتَطَعْتُمْ مِنْ قُوَّةٍ وَ مِنْ رِبٰاطِ الْخَيْلِ، تُرْهِبُونَ بِهِ عَدُوَّ اللّٰهِ وَ عَدُوَّكُم. . . [1]

و هر چه در توان داريد از نيرو و اسبهاى آماده بسيج كنيد تا دشمن خدا و دشمن خودتان را بترسانيد.

با توضيحى كه در ضمن بيان ادلّۀ عقلى گذشت، روشن شد كه امكانات و تجهيزات نظامى بدون دراختيار گرفتن نيروى اطّلاعاتى، بيهوده و بى‌فايده خواهد بود و دشمن آنگاه كه نيروى مقابل خود را غافل و بى‌اطّلاع بيابد، از امكانات و تجهيزات او خوفى نخواهد داشت و هرگونه عملياتى برايش امكان‌پذير است. آنچه بيش از نيروى‌نظامى، دشمن را به هراس مى‌افكند، تجهيزات امنيّتى است.

امير مؤمنان (ع) مى‌فرمايد:

مَنْ لَمْ يَتَحَرَّزْ مِنَ الْمَكٰائِدِ قَبْلَ وُقُوعِهٰا لَمْ يَنْفَعْهُ الْأَسَفُ عِنْدَ هُجُومِهٰا [2]

آن كس كه توطئه‌ها و حوادث را پيش‌بينى و پيشگيرى نكند، تأسف به هنگام هجوم توطئه براى او كارآمد نيست.

در مثل فارسى گفته مى‌شود: علاج واقعه پيش از وقوع بايد كرد. [3]اگر نظامِ برخورد با حوادث و توطئه‌ها منحصر در نظام قضايى و ادارى باشد،