8- امام رضا (ع) از پدارنش نقل ميكند كه فرمودند: هنگامى كه وفات امام مجتبى (ع) فرارسيد آنحضرت بگريه افتاد. خدمتش عرضه داشتند اى فرزند رسول خدا چرا گريه ميكنيد با وجود اينكه شما منسوب به رسول خدا هستيد و درباره شما رسول خدا چيزهائى فرموده (كه حاكى از عظمت و بزرگى شماست) و علاوه بر آن شما بيست بار پياده حج كرده‌ايد و مال خود را در راه خدا سه بار قسمت كرده‌ايد حتى كفشها را؟

حضرت فرمود: من بدو جهت گريه ميكنم:

يكى از فراق دوستان و ديگر بر اثر هول و وحشت مرگ و ما بعد آن‌[1].

حقيقت توبه‌

توبه كردن از گناه دومين مقدمه احتضار است، كه اگر كسى بعد از ارتكاب گناه موفق به توبه گرديد همانند آنست كه اصلا گناه نكرده.

چنانكه در حديثى از پيامبر اكرم (ص) روايت شده كه فرمود: توبه كننده از گناه همانند آنست كه اصلا گناه نكرده‌[2].

ليكن همين توبه با اين وسعتى كه دارد داراى شرائطى است كه دانستن آن خالى از لطف نيست.

[1]. عن الرضا( ع) عن آبائه( ع) قال لمّا حضرت الحسن بن علي( ع) الوفات بكى، فقيل: يابن رسول اللّه أتبكي و مكانك من رسول اللّه( ص) مكانك الّذي أنت به، و قد قال فيك رسول اللّه( ص) ما قال، و قد حججت عشرين حجّة ماشيا، و قد قاسمت ربك مالك ثلاث مرّات حتّى النعل و النعل؟ فقال( ع)، انّما أبكى لخصلتين: لهول المطّلع، و فراق الأحبّة.( بحار ص 160 جلد 6 طبع جديد)

[2]. عن الرضا( ع) عن آبائه( ع) قال: قال رسول اللّه( ع) التّائب من الذّنب كمن لا ذنب له.( بحار ص 21 جلد 6 طبع جديد)