صحيح است، پس اگر زنده بدنيا آمد، بايد آنچه را كه وصيت كرده باو بدهند و اگر مرده بدنيا آمد، وصيت باطل مى‌شود و آنچه را كه براى او وصيت كرده ورثه ميان خودشان قسمت ميكنند.

(م 2722) اگر انسان بفهمد كسى او را وصى كرده، چنانچه باطلاع وصيت‌كننده برساند كه براى انجام وصيّت او حاضر نيست، لازم نيست بعد از مردن او بوصيت عمل كند ولى اگر پيش از مردن او نفهمد كه او را وصى كرده، يا بفهمد و باو اطلاع ندهد كه براى عمل كردن بوصيت حاضر نيست يا در وقتى اطلاع دهد كه نتواند ديگرى را وصى خود سازد در صورتيكه مشقت نداشته باشد، بايد وصيت او را بنابر احتياط لازم انجام دهد و نيز اگر وصى پيش از مرگ، موقعى ملتفت شود كه مريض بواسطه شدت مرض نتواند بديگرى وصيت كند، بنابر احتياط لازم بايد وصيت را قبول نمايد.

(م 2723) اگر كسيكه وصيت كرده بميرد و وصى نداند كه مقصود ميّت اين بوده كه خودش كارهائى را كه وصيت كرده انجام دهد و در گفته ميت هم شاهد و قرينه بر اين نباشد وصى ميتواند ديگرى را براى انجام كارهاى ميت وكيل كند ولى اگر بداند كه مقصود ميت اين بوده كه خودش انجام دهد نميتواند بديگرى واگذار كند.

(م 2724) اگر كسى دو نفر را وصى كند، كه با هم بوصيت او عمل كنند چنانچه يكى از آن دو بميرد، يا ديوانه يا كافر شود، حاكم شرع يك نفر ديگر را بجاى او معين ميكند و اگر هر دو بميرند، يا ديوانه يا كافر شوند، حاكم شرع اگر معلوم نباشد كه ميت نظر داشته دو نفر كارهايش را انجام دهند يكنفر را و اگر معلوم باشد كه نظر بدو نفر داشته دو نفر ديگر را