معين ميكند.

(م 2725) اگر وصىّ نتواند بتنهائى كارهاى ميّت را انجام دهد، حاكم شرع براى كمك او يك نفر ديگر را معين ميكند.

(م 2726) اگر مقدارى از مال ميّت در دست وصىّ تلف شود، چنانچه در نگهدارى آن كوتاهى و تعدّى نكرده ضامن نيست و اگر كوتاهى كرده و يا تعدّى نموده، مثلا ميت وصيت كرده است كه فلان مقدار بفقراى فلان شهر بده و او مال را بشهر ديگرى برده و در راه از بين رفته ضامن است بلكه اگر در بين راه هم تلف نشود و بفقرا شهرى دهد كه مورد وصيت نبوده ضامن است.

(م 2727) هرگاه انسان كسى را وصى كند و بگويد كه اگر آنكس بميرد فلانى وصى باشد، بعد از آنكه وصى اوّل مرد، وصى دوم بايد كارهاى ميت را انجام دهد.

(م 2728) حجّى كه بر ميّت واجب است و بدهكارى و حقوقى را كه مثل خمس و زكات و مظالم، ادا كردن آنها واجب مى‌باشد، بايد از اصل مال ميت بدهند، اگرچه ميّت براى آنها وصيت نكرده باشد.

(م 2729) اگر مال ميّت از بدهى و حج واجب و حقوقى كه مثل مخس و زكات و مظالم بر او واجب است زياد بيايد، چنانچه وصيت كرده باشد كه ثلث يا مقدارى از ثلث را بمصرفى برسانند، بايد بوصيت او عمل كنند و اگر وصيت نكرده باشد، آنچه ميماند مال ورثه است.

(م 2730) اگر مصرفى را كه ميت معين كرده، از ثلث مال او بيشتر باشد، وصيت او در بيشتر از ثلث در صورتى صحيح است كه ورثه‌