اطراء از استوارترين فرصتهاى شيطان است در نفس او تا آنكه محو كند به سبب آن آنچه به عمل آمده از احسان محسن و نيكويى نيكوكار.»

«و إيّاك و المنّ على رعيّتك بإحسانك، أو التّزيّد فيما كان من فعلك، أو أن تعدهم فتتبع ما تعهّدهم‌[1] بخلفك. فإنّ المنّ يبطل الإحسان، و التّزيّد يذهب بنور الحقّ، و الخلف يوجب المقت عند اللّه و النّاس. قال اللّه تعالى: كَبُرَ مَقْتاً عِنْدَ اللَّهِ أَنْ تَقُولُوا ما لا تَفْعَلُونَ‌.[2]

«بپرهيز از منّت گذاشتن بر رعيّت، و زيادتى اظهار كردن در فعلت- يعنى، كارت را بيش از آنكه هست بازنمايى در معرض افتخار- يا آنكه وعده كنى ايشان را و تابع سازى وعده خود را به خلف كردن. پس، به درستى كه منّت گذاشتن باطل مى‌كند احسان را، و زياده اظهار كردن نور آنچه حقّ و راست است مى‌برد، و خلف وعده كردن خشم را لازم مى‌گرداند نزد خدا و نزد خلق. فرموده خداى سبحانه‌[3]: بزرگ است از روى دشمن داشتن نزد خداى عز و جلّ اينكه بگويند چيزى را كه نمى‌كنند.»

«و إيّاك و العجلة بالأمور قبل أوانها و[4] و التثبّت‌[5] فيها عند إمكانها، أو اللّجاجة فيها إذا تنكّرت، أو الوهن عنها إذا استوضحت. فضع كلّ أمر موضعه، و أوقع كلّ أمر موقعه.»

«و بپرهيز از تعجيل كردن در كارها، پيش از وقت آن؛ و از تثبت و تقاعد از آن كار در وقت امكان و فرصت؛ و لجاجت كردن در آن كار وقتى كه دشوار باشد طريق تحصيل آن يا واضح نباشد راه آن، يا وهن و سستى در وقتى كه جهت آن كار واضح و روشن شود- و غرض نهى از افراط و تفريط است در اقدام بر كارها و الزام طريقه وسط- و لهذا فرمود:

پس، بگذار هر امرى را در جاى خود، و واقع‌ساز هر عملى را در موقع خود.»

[1] - در ديگر نسخ به جاى« ما تعهدهم»« موعدك» آمده است.

[2] - صف: 3.

[3] - در متن عربى« تعالى» آمده است.

[4] - ديگر نسخ:« أو».

[5] - اصل:« التثبط» كه با توجه به متن فارسى اصلاح گرديد. در چاپ صبحى صالح:« التّسقط» و در شرح ابن ابى الحديد و چاپ فيض الاسلام:« التساقط» آمده است.