فرمود كه يك سير[1] پوست پسته‌[2] و يك سير شكر عسكرى‌[3] آوردند و كوفته، درهم آميخت و گفت: «اين را ببريد و به او دهيد و بگوييد كه علم مى‌بايد آموخت. تعصّب بى‌مزه نه كار عاقلان است.»[4] چون آن سفوف‌[5] به خواجه عبد اللّه خورانيدند، در حال شفا يافت‌[6].

و اين خواجه عبد اللّه انصارى از اكابر مشايخ صوفيّه است و صاحب كتاب منازل السائرين است كه بسيارى از مشاهير صوفيه آن كتاب را شرح نموده‌اند[7].

و حكايات در باب نوادر اطبّا و لطايف سخنان ايشان و غرايب معالجات و مآثر ايشان بسيار است و اين كتاب گنجايش تمام آنها ندارد، به اين مقدار اكتفا نمود.

[1] - چهار مقاله عروضى، ص 129:« استار.» استار طبى برابر شش درهم و دو ثلث يا شش درهم و نيم است، در اين باره، نك: همان، پانوشت شماره 6.

[2] - همان:« پوست مغز پسته».

[3] - مرحوم معين در همان، پانوشت شماره 7 آن را منسوب به شهر عسكر مكرم در خوزستان مى‌داند.

[4] - چهار مقاله عروضى: اين جمله را ندارد و به‌جاى آن چنين آمده:« و كتاب نبايد سوخت».

[5] - به معانى« داروى كوفته بيخته معجون ناكرده، آرد بيخته مطلقا و خصوصا از ادويه، و داروى آس كرده كه به كف خورند» آمده است.

[6] - به نقل از: چهار مقاله عروضى، ص 129.

[7] - كمال الدين عبد الرزاق كاشانى و حسن بن محمد فركاوى قادرى از جمله شارحان اين كتابند.